Απόψεις

Η πατριαρχία ως σύστημα καταπίεσης,δημιουργεί νόρμες και πρότυπα από το πως πρέπει να συμπεριφέρεται, ντύνεται ή ακόμα και να εκφράζεται μια γυναίκα. Αυτή την «εξουσία», που το φεμινιστικό κίνημα προσπαθεί να σπάσει εδώ και δεκαετίες τώρα, εκφράζεται με πολλούς τρόπους.

Από περιστατικά εσωτερικευμένου μισογυνισμού και αντιλήψεις ότι οι γυναίκες δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική, ότι είναι όντα που άγονται από το συναίσθημα μέχρι περιστατικά έμφυλης βίας και γυναικοκτονίας, αλλά και σε επίπεδο θεσμικό όπως το νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια διακρίνουμε έναν διάχυτο φόβο. Φόβο για τυχόν διεκδικήσεις στην εργασία, στην αυτοδιάθεση του σώματος, στην  σεξουαλικότητα, στην διαμόρφωση της αισθητικής.

Πλέον ακούμε κάθε μέρα από 2 με 3 περιστατικά έμφυλης βίας και κακοποίησης.  Δεν σημαίνει ότι συμβαίνουν μόνο αυτή τη χρονική περίοδο. Συνέβαιναν πάντα απλά έχει ανοίξει ο δρόμος να καταγγέλλονται ανοιχτά τέτοια φαινόμενα. Το ζήτημα είναι να πάψουν να υπάρχουν. Πρέπει να τελειώνουμε με αυτά ή ορθότερα ,δεν θα σταματήσουμε μέχρι να εξαλειφθούν, μέχρι να είμαστε σε θέση να μιλάμε για ουσιαστική ισότητα των φύλων.

Οφείλει να ξεκινήσει μια τεράστια συζήτηση στην κοινωνία για την κουλτούρα του βιασμού, για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, για την αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος ,για τη σύνδεση καπιταλισμού και πατριαρχίας και πως καταπιέζει τις θηλυκότητες και όχι μόνο(πρέπει να μιλήσουμε για το φεμινισμό του 99%). Δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, δεν είναι άλλο ένα ατυχές γεγονός. Είναι απότοκα της πατριαρχίας. Είναι φαινόμενα συστημικά.

Το φεμινιστικό κίνημα ευτυχώς, συνεχίζει να αντιμάχεται  αυτές τις οπτικές σε όλα τα επίπεδα. Μάλλον κάποιοι φοβούνται ότι δεν πρόκειται τελικά για «νοσηρές» μειονότητες, αλλά για μια μαζική αλλαγή αντίληψης περί του γυναικείου φύλου. 

Είμαστε πολλές.

Και μέρα με τη μέρα γινόμαστε όλο και περισσότερες.