Αφιερώματα

“Υπήρξα τίμιος αγωνιστής,πάλεψα για το καλό του λαού & για το κόμμα μου. Αφήνω στο γιο μου φεύγοντας ένα τίμιο όνομα”
Νίκος Πλουμπίδης

Το ξημέρωμα της 14ης Αυγούστου του 1954 εκτελείται ο Νίκος Πλουμπίδης, ο κόκκινος δάσκαλος που έφυγε τραγουδώντας τη “Διεθνή” και αρνούμενος να του δέσουν τα μάτια, την ίδια ημέρα ή Κ.Ε του ΚΚΕ υπό την τότε ηγεσία του Νίκου Ζαχαριάδη με ανακοίνωση της τον “εκτέλεσε” ξανά, μιλώντας για “εικονική εκτέλεση” του “προδότη”…

Φυσικά, όπως όλοι ξέρουμε στην πραγματικότητα ο Πλουμπίδης ήταν ο προδομένος…και όχι ο προδότης.

Ο Ν. Πλουμπίδης γεννήθηκε στα Λαγκάδια της Αρκαδίας στις 31 Δεκέμβρη 1902 σε μία φτωχή αγροτική οικογένεια. Μετά από μεγάλο αγώνα παίρνει το δίπλωμά του απο το διδασκαλείο του Πύργου και το 1924 διορίζεται δάσκαλος στο χωριό Μηλέα της Ελασσόνας.

Το 1926 γίνεται μέλος του ΚΚΕ και ξεκινάει η συνδικαλιστική του δράση μέσα από τις γραμμές της Δασκαλικής Ομοσπονδίας που εκείνο τον καιρό αγωνίζεται για αύξηση των μισθών των δασκάλων, το 1929 κατεβαίνει στην Αθήνα για μετεκπαίδευση στο Διδασκαλείο Στοιχειώδους Εκπαίδευσης και παίρνει μέρος στη μεγάλη φοιτητική απεργία του 1929, όπου και ξυλοκοπείται άγρια…Οι γιατροί διαπιστώνουν ότι πάσχει από φυματίωση και για λίγο καιρό νοσηλεύεται σε Σανατοριο.

Στα πρώτα βήματα της συνδικαλιστικής του διαδρομής εκλέγεται μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής Δημοσιοϋπαλληλικής Ομοσπονδίας και λίγο αργότερα της Πανυπαλληλικής Συνομοσπονδίας.

Για τις πρώτες του αυτές δραστηριότητες θα κατηγορηθεί τον Μάρτη του 1931, επί κυβερνήσεως Ελ. Βενιζέλου, για παράβαση του Ν.2229 του γνωστού Ιδιώνυμου και θα καταδικαστεί σε 3 μήνες φυλάκιση και σε απόλυση από τη θέση του δασκάλου.

Απο τότε αφιερώθηκε στον συνδικαλισμό και αναδείχθηκε σε ηγετικό στέλεχος της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΕΓΣΕΕ).

Από τον Γενάρη του 1934 έως τον Αύγουστο του 1935 αντιπροσωπεύει την Ενωτική ΓΣΕΕ στην Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή στη Μόσχα όπου παράλληλα σπουδάζει στη Λενινιστική Σχολή (MLS).

Παράλληλα με τη συνδικαλιστική του δράση ανεβαίνει σταθερά στην ηγεσία του ΚΚΕ.

Στην πολιτική του σταδιοδρομία Ανέλαβε διάφορες θέσεις καθοδήγησης και συμμετείχε μαζι με άλλους σαν αντιπρόσωπος του ΚΚΕ 7ο Συνέδριο της Γ’ Διεθνούς στη Μόσχα το καλοκαίρι του 1935, και στο 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ τον Δεκέμβρη του 1935 εκλέγεται στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος.

Στη διάρκεια της δικτατορίας Μεταξά ο Πλουμπίδης περνά στην παρανομία.

Αρχικά, αναλαμβάνει γραμματέας της παράνομης κομματικής επιτροπής του ΚΚΕ Θεσσαλίας στο Βόλο, και στη συνέχεια στη Μακεδονία.

Tον Ιούνιο του 1938, μετά από τις συλλήψεις πολλών ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ, έγινε μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος και μαζί με τους: Γιώργη Σιάντο, Κώστα Θέο, Γρηγόρη Σκαφίδα και Δημήτρη Μιχελίδη ανέλαβαν την καθοδήγηση του ΚΚΕ.

Ο ίδιος αναλαμβάνει την καθοδήγηση του Μακεδονικού Γραφείου μέχρι τον Απρίλιο του 1939, όπου και κατεβαίνει στην Αθήνα όταν αυτό εξαρθρώνεται.

Η ΚΕ του ΚΚΕ με εισήγηση των Θέου και Πλουμπίδη διαγράφει τον Φλεβάρη του 1939 τα ηγετικά στελέχη του κόμματος Σ. Σκλάβαινα, Μ. Μανωλέα (εξελίχθηκε σε χαφιέ) και Π. Δαμασκόπουλο ο οποίος διαγράφηκε απο λανθασμένες εντυπώσεις.

Στις 22 Μαΐου του 1939 ο Πλουμπίδης πέφτει στα χέρια των αρχών στο Κουκάκι την ωρα που βρισκόταν σε κομματικό ραντεβού με τον Γ. Μιχαηλίδη, κατόπιν προδοσίας του Δ. Κουτσογιάννη, αλλά επειδή έπασχε από φυματίωση μεταφέρθηκε στο σανατόριο “Σωτηρία” στην πτέρυγα πολιτικών κρατουμένων.

Λίγους μήνες πριν την κατάληψη της χώρας από τους Ναζί ο Πλουμπίδης μεταφέρθηκε από το Σωτηρία στην Τρίπολη από όπου δραπετεύει στις 26 Φλεβάρη του 1942.

Αμέσως έρχεται στην Αθήνα και εντάσσεται στην καθοδήγηση του ΚΚΕ, και της Εθνικής Αντίστασης, αναλαμβάνοντας την καθοδήγηση του Εργατικού ΕΑΜ.

Το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς στη 2η πανελλαδική συνδιάσκεψη εκλέγεται
μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ.

Σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής ο Νίκος Πλουμπίδης δρα στην Αθήνα και ήταν ένας από τους βασικούς διοργανωτές των κινητοποιήσεων του ΕΑΜ κατά της πολιτικής επιστράτευσης και της επέκτασης των περιοχών που τελούσαν υπό βουλγαρική κατοχή.

Μετά το τέλος του πολέμου εκλέγεται μέλος της Κ.Ε απο την 11η Ολομέλεια και συμμετείχε στο νέο Πολιτικό Γραφείο…όμως μετά την επιστροφή του Νίκου Ζαχαριάδη απο το Νταχάου, δεν εκλέγεται ξανά στο πολιτικό γραφείο.

Στο τέλος του 1947 το ΚΚΕ τέθηκε εκτός Νόμου και η ηγεσία του έφυγε για τη Βόρεια Πίνδο, ο Πλουμπίδης παραμένει στην Αθήνα και αναλαμβάνει καθοδήγηση των παράνομων οργανώσεων σε Αθήνα και Πειραιά μαζι με την Χρύσα Χατζηβασιλείου.

Το 1948 η Χατζηβασιλείου φεύγει για το Γράμμο και ο Πλουμπίδης μαζί με τον Στέργιο Αναστασιάδη ανέλαβαν την καθοδήγηση, και μετά το 1949 όπου ο Αναστασιάδης έπεσε στα χέρια των αρχών, ο Πλουμπίδης συνέχισε μόνος του την κομματική καθοδήγηση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ στην πρωτεύουσα.

Μετά το τέλος του εμφυλίου ανέλαβε επικεφαλής της παράνομης κομματικής οργάνωσης, φροντίζοντας και την έκδοση της εφημερίδας “Δημοκρατικός” που αποτελούσε το νόμιμο πρόσωπο του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, με διευθυντή τον Διονύση Χριστάκο και αρθρογράφο τον Μιχάλη Κύρκο (πατέρας του Λεωνίδα Κύρκου).

Λίγο καιρό μετά και αφού ο Νίκος Μπελογιάννης είχε πέσει στα χέρια των αρχών (20 Δεκεμβρίου 1950) μαζί με δεκάδες άλλα στελέχη του ΚΚΕ με την κατηγορία της κατασκοπείας, ο Νίκος Πλουμπίδης παρέμεινε σε διάφορα κρησφύγετα συνεχίζοντας την καθοδήγηση του κόμματος…

Με την ίδρυση της ΕΔΑ ο Ζαχαριάδης προτείνει να χρήσει η Εκτελεστική Επιτροπή υποψηφίους Βουλευτές τους Πλουμπίδη και Μπελογιάννη, αλλα τελικά στο ψηφοδέλτιο της ΕΔΑ θα συμμετέχουν οι Μανώλης Γλέζος και Αντώνης Αμπατιέλος.

Στη συνέχεια και μετά την ανακάλυψη δύο παράνομων ασυρμάτων του ΚΚΕ (με αμερικανική βοήθεια) , σε σπίτια στην Ανω Γλυφάδα και την Καλλιθέα (13 Νοεμβρίου 1951), ακολούθησε η δεύτερη δίκη του Ν. Μπελογιάννη και μερικών συντρόφων του αυτή τη φορά σε τακτικό στρατοδικείο, το οποίο την 1η Μαρτίου του 1952 καταδικάζει σε θάνατο συνολικά οκτώ μέλη αγωνιστες και συγκρινόμενα τους:
Ν. Μπελογιάννη, Δημήτρη Μπάτση, Η. Αργυριάδη, Ν. Καλούμενο, Χ. Τουλιάτο, Μ. Μπιομπιάνο, Τ. Λαζαρίδη και Έλλη Παππά.

Στο μικρό χρονικό διάστημα που ακολούθησε, σε αναμονή της απόφασης του Συμβουλίου Χαρίτων που είχαν προσφύγει οι θανατοποινίτες, και συγκεκριμένα μετα απο 12 ημέρες, ο Ν. Πλουμπίδης έστειλε επιστολή, στον τύπο στην οποία υπήρχαν τα δακτυλικά αποτυπώματά του για να μην μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τη γνησιότητά της, στην οποία ανέφερε ότι οι ασύρματοι που είχαν εντοπιστεί και ήταν η βασική κατηγορία για τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του, ελέγχονταν από τον ίδιο και όχι απο τον Μπελογιάννη.

Τότε είναι που έρχεται και το μεγάλο χτύπημα για τον δάσκαλο…καθώς απο το “Ραδιοφωνικό σταθμό της ελεύθερης Ελλάδας” στο Βουκουρέστι, ο Ζαχαριάδης δηλώνει πως η επιστολή αυτή ήταν κατασκεύασμα και ότι ο Πλουμπίδης βρισκόταν στο εξωτερικό.

Αντίθετα στη δήλωση αυτή το Υπουργείο Εσωτερικών ανακοινώνει επίσημα πως η επιστολή είναι γνήσια.

Η επιστολή του Ν. Πλουμπίδη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Προοδευτική Αλλαγή” στις 16 Μαρτίου 1952

«1. Εγώ και όχι ο Μπελογιάννης είμαι υπεύθυνος για την παράνομη οργάνωση του ΚΚΕ.
Κατά συνέπεια ευθύνομαι για όλες τις πρωτοβουλίες και ενέργειες αυτής της οργάνωσης.
2. Δεν έχω σκοπό να παραστήσω τον γενναιόψυχο εκ του ασφαλούς. Δεσμεύομαι να παραδοθώ στις
Αρχές για να δικαστώ, ευθύς μόλις η καταδίκη του φίλου μου και συντρόφου Μπελογιάνη ακυρωθεί.
Νίκος Πλουμπίδης, μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ.Υ.Γ. Πολλοί είναι εκείνοι που γνωρίζουν τον γραφικό μου χαρακτήρα. Εντούτοις για το γνήσιο της επιστολής, προσθέτω τα δακτυλικά μου αποτυπώματα. Αθήνα 12-3-1952.»

Όταν η επιστολή έγινε γνωστή στον Ν. Μπελογιάννη που ανέμενε την απόφαση για χάρη, φέρεται να δήλωσε στο συνήγορό του Μηνά Γαλέο, πως: “ο Νίκος Πλουμπίδης σε καμιά περίπτωση δεν ήταν χαφιές”, σε αντίθεση βέβαια με το ΚΚΕ που είχε ήδη αρχίσει να διαδίδει στις οργανώσεις του ότι ο Πλουμπίδης είναι “χαφιές”

Τελικά η επιστολή αν και κρίθηκε επίσημα γνήσια,δεν λήφθηκε υπόψη, παρά το ότι συνιστούσε σοβαρό λόγο αναψηλάφησης, ή τουλάχιστον αναστολής της εκτέλεσης, και γι’αυτό άλλωστε όλοι μέχρι σήμερα μιλούν για δολοφονία και όχι εκτέλεση όταν αναφέρονται στον Ν. Μπελογιάννη.

Τελικά ο Πλουμπίδης θα εντοπιστεί στις 25 Νοεμβρίου 1952, πέντε μήνες μετά την εκτέλεση του Ν. Μπελογιάννη, στο κρησφύγετό του στη συνοικία του Κολωνού, σε προχωρημένο στάδιο φυματίωσης.

Επτά μήνες αργότερα τον Ιούλιο του 1953, το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών τον καταδίκασε σε θάνατο, μετά την δίκη παρέμεινε για μισό μήνα περίπου στο “Σωτηρία”.

Tην αυγή της 14ης Αυγούστου του 1954 μεταφέρθηκε στο δάσος του Δαφνιού όπου και εκτελέστηκε.

Το ΚΚΕ από τον Ιούλιο τού 1952 είχε διαγράψει τον Πλουμπίδη απο το Π.Γ , ενώ μετά την εκτέλεσή του, ανέφερε στο ραδιόφωνο, ότι ο Πλουμπίδης δεν πέθανε, αλλά μεταφέρθηκε στην Αμερική, όπου γεμίζει τις μέρες και τις τσέπες του με το πικρό αντίτιμο τής προδοσίας.

Φυσικά αξίζει να σημειωθεί πως ο Νίκος Πλουμπίδης αποκαταστάθηκε από την 8η ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ, μετά τον θάνατο του το 1958.