Συνεντεύξεις

1.Με αφορμή τις πολλαπλές διακρίσεις της  ταινίας μικρού μήκους ‘’Ballerinas do not eat” και πολλά συγχαρητήρια για την πρόσφατη νίκη στο φεστιβάλ Καννών, ας ξεκινήσουμε μιλώντας για αυτή την πρόσφατη δουλειά σας. Πότε ξεκίνησε το εγχείρημα; Ήταν μια χρόνια σκέψη ή προέκυψε  τυχαία η έμπνευση;

Η έμπνευση για την ταινία αυτή προέκυψε εντελώς τυχαία. Βρισκόμασταν στην αρχή της δεύτερης καραντίνας με το θεατρικό μέλλον να διαγράφεται εντελώς δυσοίωνο, τουλάχιστον για τον προσεχή χειμώνα. Μας γεννήθηκε, λοιπόν, η ανάγκη να κάνουμε κάτι δημιουργικό, με τα λίγα μέσα που είχαμε και τους πολλούς, βέβαια, περιορισμούς λόγω του lockdown. Μέσα σε ένα απόγευμα φτιάχτηκε ο πρώτος «σκελετός» της ταινίας και μέσα στον μήνα που ακολούθησε, έπειτα από πρόβες και δοκιμές με τους ηθοποιούς φτάσαμε στην τελική εκδοχή του σεναρίου. Φυσικά, μέχρι και την τελευταία μέρα των γυρισμάτων αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε πράγματα και να προσαρμοστούμε σε απρόσμενους παράγοντες. Αλλά αυτό ήταν και το γοητευτικό στοιχείο του όλου εγχειρήματος.

2.Είχα δει πριν την πανδημία, ακριβώς πριν ξεκινήσει το πρώτο lockdown, τη θεατρική παράσταση ‘’Αφρική, ή πώς να φυτέψετε το νεκρό αδερφό σας’’ και μου είχε κάνει εντύπωση ο συνδυασμός των, από το αρχαίο δράμα μέχρι την ποπ κουλτούρα, αλλά κυρίως το  ιδιαίτερο χιούμορ. Έχω την εντύπωση ότι και στην ταινία είδα αυτό τον ωραίο συνδυασμό αναφορών, από το προφανές του λανθιμικού σύμπαντος μέχρι και πολλών άλλων σύγχρονων ελληνικών ταινιών. Πώς καταφέρατε να δημιουργήσετε μια ταινία που ξεπερνάει τις αναφορές και δημιουργεί ένα τελείως μοναδικό έργο;

Η παράσταση «Αφρική ή πώς να φυτέψετε τον νεκρό αδελφό σας» ήταν η πρώτη μας δουλειά ως ομάδα, γράψαμε το κείμενο, το σκηνοθετήσαμε, παίξαμε κλπ. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τις «μπαλαρίνες». Έχουν πολλά κοινά αυτές οι δύο δουλειές. Και οι δύο αφορμώνται από άλλα έργα που μέσα από το πλέγμα των αναφορών και το πρίσμα του χιούμορ φτιάχνουν ένα νέο έργο. Αυτό σιγά σιγά θέλουμε να γίνει και το στίγμα της ομάδας μας. Δες το σαν μια δημιουργική ληστεία. Κλέψαμε πολλά στοιχεία από άλλα έργα και είδη. Λιώσαμε τα κλοπιμαία και φτιάξαμε κάτι νέο. Όχι ένα πλαστό αντίγραφο του πρωτότυπου.

3.Πιστεύετε ότι η ελληνική κινηματογραφική σκηνή, δίνει ένα ιδιαίτερο στίγμα. Πολλοί μιλούν για greek weird wave. Πόσο πραγματικό είναι αυτό και κατά πόσο αντανακλά μια ανάγκη να ομαδοποιούμε τα πάντα;

Σίγουρα υπάρχει μια ομαδοποίηση αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το σημαντικό είναι ο κάθε δημιουργός να έχει κάτι να πει και να υπάρχει ουσιαστικός λόγος που αποφασίζει να υιοθετήσει συγκεκριμένα στοιχεία κάποιας «τάσης». Αν απλά τα υιοθετεί επειδή είναι της μόδας ή πουλάει, αυτό αντανακλάται στο αποτέλεσμα, το κοινό δεν είναι χαζό, το αντιλαμβάνεται. Το weird wave σαφώς υπάρχει και δεν είναι τυχαίο που έχει επηρεάσει το ελληνικό σινεμά. Το κίνητρο του κάθε δημιουργού είναι αυτό που πρέπει να επαναπροσδιοριστεί και να ελεγχθεί εν τέλει κι όχι το ίδιο το είδος. Η ταινία μας κατά βάσην αυτό παρωδεί κι όχι το ίδιο το greek weird wave.

4.Η πανδημία επηρέασε τις συνήθειες μας μέχρι την επαγγελματική μας πραγματικότητα και δυστυχώς δύο χρόνια μετά δεν έχει παρέλθει .Δεδομένου ότι ο κλάδος σας υπήρξε και από τους πιο αδικημένους από άποψη παροχών, με θέατρα και κινηματογράφους  κλειστά για σχεδόν ένα χρόνο, σε ποιο βαθμό θεωρείτε ότι μια τέτοια κατάσταση επηρέασε εσάς τις ίδιες και την τέχνη σας;

Νομίζω ότι μας έχει μπερδέψει κάπως όλη αυτή η κατάσταση. Από τη μία σκέφτεσαι «δεν έχει νόημα να ξεκινήσω κάτι, αφού είναι όλα αμφίβολα και ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να μας κλείσουν» κι από την άλλη λες «ωραία, έχει πολύ «ζουμί» η εποχή μας, πάμε να κάνουμε κάτι με αυτό όπως μπορούμε». Κάτι τέτοιο έγινε και με τις «μπαλαρίνες». Κάναμε μία ταινία που κόστισε συνολικά 150 ευρώ, χωρίς καμία βλέψη για κάποια φεστιβαλική πορεία ή οικονομική εξασφάλιση. Θέλει επιμονή, υπομονή και όλα τα άλλα κλισέ, αλλά καλώς ή κακώς αυτή είναι η επιλογή μας και η ανάγκη μας  και πρέπει να τη στηρίξουμε.

5.Πέρα από την πανδημία ,ο χώρος του θεάτρου ήταν ο χώρος με το μπαράζ αποκαλύψεων κακοποιήσεων και κακοποιητικών συμπεριφορών. Έσπασε ένα απόστημα και ξεκίνησε δυναμικά μια διεκδίκηση θα έλεγα ενός υγιούς εργασιακού περιβάλλοντος. Σήμερα λίγους μήνες μετά διακρίνετε αλλαγές συμπεριφορών στο χώρο; Ένα ευνοϊκότερο εργασιακό περιβάλλον;

Αν πράγματι έγιναν αλλαγές θα φανεί μακροπρόθεσμα. Σίγουρα όλες αυτές οι αποκαλύψεις έκαναν μια αρχή για την εξυγίανση του χώρου. Αλλά ακόμα τα πράγματα είναι «ζεστά» και όλοι πιο προσεκτικοί. Στο μέλλον θα φανεί αν όντως κατακτήθηκε κάτι ή αν κάνουμε πισωγυρίσματα. Οι νοσηρές συμπεριφορές υπήρχαν και θα υπάρχουν. Το θέμα είναι  τώρα που είμαστε πιο υποψιασμένοι να τις εντοπίζουμε και να τους βάζουμε φρένο. Είτε αυτές είναι σεξουαλικής φύσεως, ψυχολογικής βίας-φανερής ή υπολανθάνουσας, είτε είναι εργασιακής εκμετάλλευσης κλπ.

6.Σε διάστημα 5 χρόνων από τώρα ποια είναι τα βήματα, έργα που θα θέλατε ιδανικά να έχετε πραγματοποιήσει σε θέατρο ή και σε κινηματογράφο ;

Αρχικά ελπίζουμε σε πέντε χρόνια να μην ασχολούμαστε με κάποιον θανατηφόρο ιό. Επίσης, ελπίζουμε σε πέντε χρόνια να έχουμε ακόμα δημοκρατικό πολίτευμα και να είμαστε ελεύθεροι. Αν ισχύουν τα παραπάνω, θα θέλαμε ιδανικά να συνεχίζουμε να κάνουμε δικά μας έργα, είτε θεατρικά είτε κινηματογραφικά. Αυτό. Τώρα το πού θα παίζονται, με ποιους, αν θα κάνουν επιτυχία ή θα μας φέρουν βραβεία, δεν μας απασχολεί και τόσο πολύ για την ώρα.

7.Ποια ταινία ή ταινίες θα ξεχωρίζατε μέχρι στιγμής;

Επειδή μας αρέσουν οι σκοτεινές κωμωδίες θα διαλέξουμε δύο σχετικά νέες ταινίες που μας απασχόλησαν «Τα Παράσιτα» του Bong Joon Ho και το «Μεσοκαλόκαιρο» του Ari Aster.