Αφιερώματα

Η “Ανυπότακτη Ιστορία”, η πρώτη ποιητική συλλογή της Μαρίας Αποστόλου, αποτελεί μια ευχάριστη λογοτεχνική έκπληξη , ένα έργο ολοκληρωμένο, με στόχευση και ουσία, ικανό να επικοινωνήσει ξεκάθαρα το μήνυμα του. Κάθε ένα από τα ποιήματα της αφηγείται μια ξεχωριστή ιστορία, συλλογική ή ατομική, παρμένη από ένα συνονθύλευμα καθημερινών αγώνων. Στη γραφή της Αποστόλου αποτυπώνονται κομμάτια ενός εχθρικού σύμπαντος που χρήζει μετασχηματισμού, η επίγευση της ανάγνωσης όμως παραμένει αισιόδοξη.

Από το άτομο στην κοινωνία

Τοποθετώντας τα ποιήματα της «Ανυπότακτης Ιστορίας» σε έναν άξονα, διακρίνει κανείς μια διαρκή διελκυστίνδα στη θεματολογία·  η θεματική αναζήτηση γέρνει άλλοτε προς το ατομικό και άλλοτε προς το συλλογικό. Ποιήματα όπως  οι «Αναχωρήσεις», «Απορίες», «Και Πάλι Απορίες»  έχουν μια διάθεση ενδοσκόπησης και εσωτερικής αναζήτησης, γίνονται ένας καθρέφτης ατομικών σκέψεων και αναζητήσεων που απαιτούν εσωτερική πάλη.

«Δειλή στις αγάπες  μου

Άτολμη στις επιθυμίες  μου

Ντροπαλή κατά γενική ομολογία

Από πού ξεπήδησε αυτή η οργιώδης άνοιξη μέσα μου;»

Παράλληλα συναντάμε ποιήματα που εστιάζουν σε συλλογικές αναζητήσεις και αγώνες, στην προσπάθεια διαμόρφωσης μιας διαφορετικής πολιτικής ιστορίας.

«Νούμερα

Διακριτικά στις τιναγμένες μας φλέβες .

Εκεί που η υπομονή

Συναντά την οργή και ντρέπεται.

Θα ξαναρθούμε , πετώντας

Τις σκονισμένες  τραγιάσκες  μας στους δρόμους

Για να κηρύξουμε

Την πιο ανυπότακτη ιστορία του κόσμου»

Από το συναίσθημα στη δράση

Το δεύτερο αντιθετικό ζεύγος στη θεματική των ποιημάτων συναντάται ανάμεσα στο συναίσθημα και στη δράση. Ποιήματα έντονου λυρισμού εναλλάσσονται με ποιήματα έντονης διάθεσης για αλλαγή, δραστηριοποίηση. Εδώ το συναίσθημα αφυπνίζει, δεν περιχαρακώνεται, βρίσκει διέξοδο, συνήθως στους άλλους, στην κοινή συνιστάμενη της συλλογικής στράτευσης. Χαρακτηριστικά ποιήματα  «Η Αλλαγή Προσανατολισμού» και  «Τα Χρυσάνθεμα του Νοέμβρη» αλλά και το εμβληματικό «Στη Μάγδα Φύσσα».

 «Αντιπαλεύουν μέσα μου

Ο φόβος και ο θρίαμβος

Αδημονώ γνωρίζοντας

Πως τέλος δεν έχει

Πως η πορεία είναι διαρκής

Να δαμάζεις του φασισμού την ατιμία»

(Στη Μάγδα Φύσσα)

Εν κατακλείδι

Η «Ανυπότακτη Ιστορία» μοιάζει σαν ένα διαρκές bras de fer, μια ασταμάτητη εναλλαγή της ισορροπίας μεταξύ του συλλογικού και του ατομικού, του συναισθήματος και της δράσης. Προσφέρεται έτσι η ευκαιρία στον αναγνώστη  να μετέχει σε ένα έντονο ποιητικό σύμπαν, πλούσιο σε προσωπικές και κοινωνικές εμπειρίες, αναζητήσεις και στοχασμούς, με εργαλεία την πολύ αξιόλογη γλώσσα της ποιήτριας και πιθανά τα δικά του βιώματα.

*Dora Maar, Untitled (portrait in profile), 1936