Ασκήσεις Ύφους

Είχε νοτιά. Το ένιωθε στην γούνα της. Ήταν μονίμως υγρή και βαριά, με άλυτες τζίβες και λερωμένη. Είχε νοτιά και ζέστη. Το σπιτάκι της ήταν περιφραγμένο ανάμεσα στο περιβόλι και το γκαράζ και τώρα τις ερχόντουσαν οι μυρωδιές από τον φράχτη του περιβολιού. Είχαν γίνει αποπνιχτικές. Τα αγγουράκια και οι ντοματούλες στα πιο ώριμα τους. Κάθε μέρα μια τέτοια οσμή ξεκαθάριζε όλο και περισσότερο μέχρι που γινόταν ακατανίκητη και την τρέλαινε και…τότε κάποιο χέρι τα έκοβε και τα ξαναμύριζε – αλλά αλλιώς – στο τραπέζι της βεράντας.

Βγήκε από το σπίτι της και οσφρίστηκε τον αέρα. Κάποιο πέρασε και κατούρησε την πόρτα του γκαράζ, ήταν βέβαιη. Πώς τόλμησε! Η ανάγκη να οριοθετήσει τον χώρο της της προκάλεσε ένα σιγανό γρύλισμα. Υπολόγισε το ύψος της πόρτας, πήρε μικρή φόρα, κάθισε στα πίσω πόδια και πήδηξε έξω από τα όρια του σκυλόσπιτου της. Προσγειώθηκε άγαρμπα και χτύπησε τα μπροστινά της νύχια. Ήταν κοντά, φαγωμένα και σκονισμένα από τις βόλτες της. Όλα τα αυτοκίνητα ήταν εδώ. Μύρισε τις ρόδες του Μάκη και έπειτα αυτές της Ιουλίας. Αυτές, οι τελευταίες, ήταν πάντα οι πιο ενδιαφέρουσες. Ορίστε και εδώ τσίσα βρήκε. Από έναν νέο, υγιή σκύλο. Μεσαίου μεγέθους. Έκατσε ανακούρκουδα και έξυσε το αυτί της. Καλά θα ήταν να τον γνώριζε. Ο Μπάμπης ήταν στειρωμένος και δεν της έδινε σημασία.

Τινάχτηκε και πήγε αποφασιστικά στην πόρτα του γκαράζ. Κάποιος είχε κατουρήσει όχι μόνο την πόρτα αλλά και τον τοίχο στον οποίο έκλεινε. Πήρε τον χρόνο της και με βαθιές εισπνοές προσπάθησε να χαρτογραφήσει την μυρωδιά. Ήταν οικεία. Της θύμιζε τον γκρίζο που ούρλιαζε έξω από το σπίτι στην πρώτη της περίοδο – αχ! Πώς τον ήθελε! Αλλά είχε και κάτι ακόμα. Αυτός εδώ είχε πιο όξινα ούρα. Σαν…σαν να μην έτρωγε καλά. Ξαναγύρισε στα λάστιχα της Ιουλίας. Ξεκίνησε απ’ αυτό κάτω από την εξάτμιση, το χειρότερο της, πάντα βρωμούσε. Όχι. Προχώρησε από την πίσω δεξιά ρόδα προς τα μπροστινά και εκεί, στο τέλος της διαδρομής στο μπροστά αριστερό, την βρήκε! Είχε κατουρήσει και εκεί ο μόρτης! Άφησε τον εγκέφαλο της να επεξεργαστεί την οσμή για λίγο.

Ένα θρόισμα και ελαφριά βήματα την έκαναν να αναβλέψει. Γαύγισε συνθηματικά δύο φορές. Ο Μπάμπης, από μέσα, απάντησε καθυστερημένα. Η Γκέζι κινήθηκε αποφασιστικά, με τα αυτιά ανασηκωμένα. Να τα πάλι! Τα βηματάκια! Κοίταξε προσεκτικά προς το περιβόλι και εκεί, μεταξύ του φράχτη της, του ΔΙΚΟΥ της φράχτη, και του περιβολιού την είδε. Ήταν παμπόνηρη και μικρή, με φωτεινά μάτια και πολύ σουβλερά δόντια που της έδειξε ευθαρσώς. Η άτιμη νυφίτσα. Η Γκέζι πάτησε γκάζια, άρχισε να ουρλιάζει και να γαυγίζει, όρμησε, η νυφίτσα έτρεξε αντίθετα, εκσφενδονίστηκε προς την πλευρά του σκυλόσπιτου. Η Γκέζι συνέχισε να γαυγίζει περιμετρικά μέχρι που την είδε  να εξαφανίζεται. Μα τι ήθελε;

Το φως του φεγγαριού την έκανε να κοιτάξει προς τα πάνω. Τα σύννεφα είχαν διαλυθεί και η πανσέληνος έμοιαζε πολύ μεγάλη, πολύ λαμπερή, πολύ όμορφη. Η Γκέζι επέμεινε. Μα τι ήθελε; Ένα σιγανό θρόισμα, σα φτερό πάνω σ’ άχυρο την έκανε να πάρει τα μάτια της από το φεγγάρι. Κοίταξε το περιβόλι, γεμάτο μυρωδιές, το χώμα μαλακό, μπορούσε να σκάψει και να βουτήξει ένα δροσερό αγγουράκι. Αλλά αυτό ήθελε η νυφίτσα;

Πιο πέρα, στο βάθος του κήπου που έβλεπε στον κυπαρρισιακό κόλπο, το φως από την πανσέληνο έπεφτε πάνω στις μαρμάρινες βεράντες του σπιτιού και από κει αντανακλούνταν πάνω στο κοτέτσι. Πάλι το θρόισμα από τα φτερά. Μα φυσικά! Τις κοτούλες ήθελε η νυφίτσα. Η μικρή, η παμπόνηρη, η άπληστη. Η Γκέζι προχώρησε σα μαγνητισμένη. Μια τετράποδη σκιά με αθόρυβο βήμα. Ένιωθε το ανάλαφρο, καλλιεργημένο, χώμα ανάμεσα στα δάχτυλα της, να συγκρατεί την υγρασία που ίσως αύριο της προκαλούσε φαγούρα μα που τώρα της ήταν αδιάφορη. Αυτό που ήθελε να μάθει επειγόντως, είναι γιατί η νυφίτσα έψαχνε το κοτέτσι. Μέσα στην άγρια, φεγγαρόλουστη νύχτα. Να! Κι άλλο θρόισμα. Ώστε τις κοτούλες…

Η Γκέζι έφτασε ελαφριά και αέρινη στην αριστερή πλευρά του σπιτιού. Στα δεξιά της, οι βεράντες του. Μεγάλες, μαρμάρινες, φεγγαρόλουστες, γλιστερές το φθινόπωρο, δροσερές το καλοκαίρι. Αριστερά της, κάτω από μια καλαμωτή, προστατευμένο και περιφραγμένο με κοντό σύρμα, το κοτέτσι. Πήδηξε πάνω από το σύρμα εύκολα, πιο εύκολα και από σκαλοπατάκι, και οι κότες κουνήθηκαν ανήσυχαν στον ύπνο τους. Κοίταξε την είσοδο, σκοτεινή, και πλησίασε με την μουσούδα της σε εγρήγορση. Μύριζε κουτσουλιές και φτερά και ανάσες πτηνών και…κάτι ζεστό. Πλησίασε πιο πολύ.

Μέσα στον ύπνο της, η Αστέρω, η πιο μικρή την είδε σαν αλεπού. Δυο μαύρα μυτερά αυτιά και ένα μακρύ ρύγχος. Ένας απροσδιόριστος φόβος την έκανε να αναδευτεί στα αυγά της, που τα ζέσταινε δύο μέρες τώρα. Ένα σιγανό κακάρισμα της ξέφυγε. Η Γκέζι μπήκε μέσα και μύρισε τον φόβο της Αστέρως. Άκουσε την μικρή της καρδιά που χτυπούσε στέλνοντας ζεστό αίμα σε αυτή την φτερωτή μπαλίτσα. Η Αστέρω ξανακακάρισε. Η Γκέζι πήρε τον χρόνο της και προσάρμοσε το βλέμμα στο σκοτάδι. Μια μεγάλη κότα άνοιξε το μάτι της στο πλάι. Κακάρισε και πετάχτηκε όρθια, απειλητική. Η Γκέζι γρύλισε. Η Κότα πέταξε από την θέση της για να βρεθεί μπροστά στη Σκύλα. Στο ένα της μάτι φαινόταν καθαρά το φεγγάρι να λαμπυρίζει. Η Γκέζι είδε την λάμψη. Η κότα ύψωσε το ράμφος της και η σκύλα όρμησε στο λαιμό της. Κοκο! Την έπνιξε και την πέταξε στην άκρη.

Ανήσυχα φτερουγίσματα ακούγονταν δεξιά και αριστερά, καθώς οι υπόλοιπες ξυπνούσαν. Η Αστέρω κούνησε τα φτερά της για να  φοβίσει την εισβολέα αλλά η Γκέζι είχε εκνευριστεί. Τι ήθελε η νυφίτσα; Ένα ράμφισμα στο πίσω πόδι την έκανε να γαυγίσει. Οι κοτούλες…Γύρισε αγριεμένη, με τα δόντια έτοιμα και όρμησε στο πουλερικό που της επιτέθηκε. Την βούτηξε από τον λαιμό και της τον έσπασε, πετώντας την στην άκρη. Κοκο! Και άλλη! Εγκατέλειπαν τα αγέννητα κλωσόπουλα τους για να την ραμφίσουν, να την τσιμπήσουν, να της επιτεθούν. Η Γκέζι γαύγισε και έκανε απειλητικά βήματα… Κοκοκό, διαλύθηκαν. Στρίμωξε την μία στην γωνία και την δάγκωσε κατευθείαν στην ζεστή καρδιά της. Η επόμενη ανασηκώθηκε και πάνω στην τρομάρα της έριξε κάτω τη φωλιά της. Η Γκέζι πάτησε πάνω, νιώθοντας τσόφλια να την κόβουν και αντέδρασε στο επαναλαμβανόμενο κακάρισμα με μια μεγάλη δαγκωνιά.

Η Αστέρω κάθισε τρέμοντας πάνω στα αυγά της παρατηρώντας τις τέσσερις συγκατοίκους της να κείτονται σφαγμένες στο ασημένιο φως της σελήνης. Η Γκέζι την κοίταξε με την ματωμένη της μουσούδα. Η Αστέρω παρέμεινε στη θέση της, πάνω στα εύθραυστα μικρούλια της παρακολουθώντας το λαχάνιασμα του σκύλου. Γκλου γκλου…Τα αυτιά της ορθώθηκαν και οσφρίστηκε. Ώστε ήταν δίχωρο! Άφησε την μικρή κοτούλα, που άλλωστε ήταν καθισμένη ψηλά και μπήκε στον δεύτερο χώρο του κοτετσιού. Ένα μικρό παράθυρο επέτρεπε λίγο φως. Δύο νευρικές γαλοπούλες την κοιτούσαν γέρνοντας τα κεφάλια τους πότε δεξιά πότε αριστερά. Γκλου γκλου. Ήταν αφράτες και ψηλές.

Κάτι την έπιασε τότε, το νιώσε χαμηλά. Σαν τότε που ούρλιαζε ο γκρίζος, μα καλύτερο, γιατί αυτό εδώ μπορούσε να το κάνει. Έγλειψε την μύτη της και το αίμα της προηγούμενης μάχης την αναστάτωσε. Ένιωσε τις τσιμπιές στα πίσω πόδια και άφησε τον εκνευρισμό που της προκαλούσαν να ξεχειλίσει. Καθώς το στόμα της γέμιζε σάλιο, μύρισε το μέταλλο της αγωνίας στις δύο γαλοπούλες και με ανακούφιση παρατήρησε ότι δεν είχαν σουβλερό ράμφος. Τότε όρμησέ. Έχωσε τα δόντια της στην σάρκα της μίας και έπειτα στην φτερούγα της δεύτερης. Όταν τις σκότωσε και τις δύο έκοψε μερικές καλές μπουκιές και ξερογλείφτηκε.

Ένα γκρι πούπουλο είχε κολλήσει στην μουσούδα της. Στα νύχια της ένιωθε κουτσουλιές και αίμα και τσόφλια. Το στομάχι της γουργούριζε ζεστό και το φεγγάρι φώτιζε το χορτασμένο της μούτρο. Μπορούσε να πάρει τον χρόνο της. Κοίταξε ένα γύρω το δωμάτιο· αν είχε μείνει κάτι ζωντανό. Το μάτι της έπεσε σ’έναν σκούρο όγκο στο βάθος. Ο κόκορας! Μέσα της ούρλιαξαν μαζί, σε τέλειο συγχρονισμό χίλιοι λύκοι. Αυτός που την ξυπνούσε κάθε μέρα. Αυτός που έχεζε το περιβόλι της αυταρχικά. Αυτός. Εκεί. Ανήμπορος. «Τον βάλαμε στο σανατόριο» είχε πει ο Μάκης. Έ ρε και να δείτε που δεν θα ξαναβγεί! σκέφτηκε η Γκέζι.

Δεν της πήρε ούτε δύο λεπτά να τον πνίξει.

Και ύστερα αποχώρησε, δημιουργώντας μικρές αναταράξεις με τις δονήσεις των βημάτων της στα πεσμένα φτερά.

Έξω το περιβόλι έμοιαζε πανέμορφο. Ασημένιο, όλο γόνιμα βουναλάκια και φρέσκιες μυρωδιές. Δεν ήθελε όμως να ξεθάψει τίποτα απόψε. Διψούσε και ήθελε να τρίψει την γούνα και τις πατούσες της. Ξύστηκε στα πλακάκια του γκαράζ μέχρι που ένιωσε ότι η βρώμα είχε φύγει – ή έστω κατανεμηθεί καλύτερα. Έπειτα επιχείρησε να πηδήξει τον φράχτη, να πάει στο σπίτι της. Το βαρύ της στομάχι την εμπόδισε. Οπισθοχώρησε προς τις βεράντες μήπως έβρισκε το νερό του Μπάμπη. Ο λαιμός της κολλούσε. Βρίσκοντας το μεγάλο του μπολ ήπιε και ήπιε και άφησε και λίγο αίμα από την μουσούδα της μέσα, βάφοντας το ροζ. Ύστερα έκατσε αναπαυτικά στην μαρμάρινη βεράντα, σταύρωσε τα μπροστινά της πόδια και άφησε τις μυρωδιές από την θάλασσα μέχρι το χωριό να την πλημμυρίσουν. Μα ποιος να ήταν αυτός που είχε ανακαλύψει στην μπροστινή ρόδα της Ιουλίας;

Κοιμήθηκε ώσπου ξημέρωσε. Κανένας κόκορας δεν την ξύπνησε.