Ασκήσεις Ύφους

Χιλιάδες ερωτήματα, παρόμοια, συναφή,

βροχή της τα έθετε ο έρμος ο περίγυρος.

“Τι έπαθες;”, “γιατί δεν έρχεσαι;”,

“είσαι λυπημένη; “, “χτύπησες εδώ κι είσαι μελανιασμένη; “,

“καιρό πού χω να σε δω, γιατί στα τηλ δεν απαντάς;”

 και άλλα τέτοια τετριμμένα,

με βάθος κρυμμένο, με κάποιου είδους νοιάξιμο.

Η τρύπα η ολόμαυρη, η δίνη η σκοτεινή,

το βλοσυρό πηγάδι της απόγνωσης,

 το μυαλό και την ψυχή της τα χαν ρημαγμένα,

της μιλούσαν πνίγοντάς την

 και της έλεγαν στ’ αυτί:

” σ’ όλους αυτούς να λες είμαι καλά”.

Πώς να κανε κι αλλιώς, αφού καλά ποθούσε να’ ναι,

μέχρι που σχεδόν το πίστεψε και το’ λεγε μηχανικά, με σιγουριά,

παιδιά είμαι καλά, είναι όλα καλά.

Κι όταν στο τρυφερό κορμί της

 τα νύχια του της έμπηγε, να φτάσει ως το μεδούλι,

πελώριος να της επιβληθεί,

μέσα της ψιθύριζε “καλά είμαι”.

Κι όποτ’ απάνω της με βία ασελγούσε,

δήθεν ζωσμένος με δικαιώματα συζυγικά,

ο νους της την προστάτευε,

την πήγαινε στη σκέψη “είμαι καλά”.

Τόσες μελανιές, τόσες σπρωξιές,

τόσες κουβέντες αγριεμένες,

τόσα “όχι, μη” που ποτέ δεν εισακούσθηκαν,

Ζουν ανάμεσα μας οι εν δυνάμει δολοφονημένες.

Της ύπαρξής της τα κομμάτια,

Που με μαεστρία της έσπαγε,

Μαζεύτηκαν μια Κυριακή

να την τιμήσουν στην κηδεία της,

Και φτιάξανε εις μνήμην της

Το παζλ της κοινωνίας μας.

Κι εκείνη ανάμεσα τους

Άυλη πια και διάφανη

Ακόμα τους ψιθύριζε “είμαι καλά”

Και μόνο τότε το εννοούσε.