Απόψεις

Αρχικά – χωρίς υπερβολή – δεν θυμάμαι πως μπήκε το 2021. Λογικά η πρωτοχρονιά θα με βρήκε πιτζαμοφορεμένο σπίτι και θα πέρασε σαν μια ακόμα βραδιά ‘’καραντινικής’’ διεκπεραίωσης, ενδεχομένως με εμένα ως θεατή του τελευταίου-ιστορικού εορταστικού ‘’Στην Υγειά μας’’.

Νιώθω ότι οι πρώτες αναμνήσεις της χρονιάς ξεκινάνε κάπου μέσα στον Φλεβάρη όταν έσκασε το ελληνικό #MeToo – ένα γεγονός που το διαβάζω σαν ‘’ορόσημο’’ του 2021 για πολλούς λόγους: αφενός γιατί λειτούργησε σαν ένα λυτρωτικό (και επίπονο) ξέσπασμα απέναντι σε χρόνιους μηχανισμούς έμφυλης καταπίεσης, βίας και επιβολής. Αφετέρου γιατί νιώθω ότι κάτι τόσο σπουδαίο εργαλειοποιήθηκε από τα μίντια ως μέσο (αυτό)εξαγνισμού (πόσο υποτιμητική η ‘’ευαισθησία’’ των πρωινών εκπομπών προς τα θύματα μέχρι να ανοίξει η κουβέντα για το τι έγινε στο χθεσινό επεισόδιο του ‘’Bachelor’’)

Κατά τα άλλα εκεί γύρω στην Άνοιξη μου έρχονται μνήμες από τις πρώτες μαζικές εξόδους σε πλατείες με ένα ποτό ή μια μπύρα στο χέρι και με την συζήτηση για το ‘’αν παίζει να σκάσουν μπάτσοι και να σπάσουν τη μάζωξη’’ να πλανάται μεταξύ των θαμώνων.

Και μετά ήρθε το εμβόλιο και το καλοκαίρι και χαλαρώσαμε κάπως και αρχίσαμε να ζούμε ξανά . Και πλάκωσαν οι ζέστες και η Αθήνα για κάνα μήνα έβραζε όσο ποτέ άλλοτε. Και όχι μόνο έβραζε από τον καύσωνα αλλά περικυκλώθηκε από ένα αποπνικτικό σύννεφο στάχτης, καπνού και αγωνίας. Αγωνίας που κράτησε για πολλές μέρες σε όλη τη χώρα και μετά έγινε θλίψη και μετά έγινε οργή και υπόσχεση να μην ξεχάσουμε τίποτα από όσα ζήσαμε.

Μέχρι που ο φόβος επανήλθε. Όλοι πλέον έχουμε να περιγράψουμε μια μακάβρια ιστορία κορονοϊού από το περιβάλλον μας. Συνηθίσαμε να ζούμε μέσα στην αντίφαση, την παραδοξότητα και την αυτοαναίρεση της πολιτικής ηγεσίας. Ίσως σε αυτές τις συνθήκες να μην ξέρουμε ακόμα πως να αντιδράσουμε στον αυταρχισμό και στην αναλγησία. Στην ανευθυνότητα και την ολοκληρωτική απουσία ενσυναίσθησης. Ίσως αυτό είναι το κρίσιμο στοίχημα του 2022.

Κατά τα άλλα το 2021 δεν ήταν μόνο ‘’μαύρο’’ και ‘’μίζερο’’ όπως ίσως υποδηλώνουν οι παραπάνω γραμμές. Το 2021 ξαναπήγαμε σινεμά και θέατρο. Είδαμε την ‘’Annette’’ του Καράξ, τον καινούργιο Αλμοδόβαρ, τον καινούργιο Βερχόφεν, το ‘’Συνέβη στο Σόχο’’ του Ράιτ και το υπέροχο ‘Ιστορίες Τύχης και Φαντασίας’’. Το 2021 ξαναχορέψαμε, ξανααγκαλιστήκαμε και ξαναμεθύσαμε σε πάρτι με παλιούς και νέους φίλους. Πήγαμε διακοπές, έστω κι αν ιδρώσαμε πολλές φορές φορώντας μάσκα στους 40 βαθμούς, ερωτευτήκαμε, μαλώσαμε, κλάψαμε, θυμώσαμε και γελάσαμε, σκεπτόμενοι ότι το αύριο μπορεί να είναι τελικά λιγάκι πιο όμορφο.

Αυτά…