Απόψεις

Έστω ότι για τα επόμενα πέντε περίπου λεπτά ο χρόνος παγώνει και το αιώνιο τικ-τακ τικ-τακ δεν υφίσταται, δεν ακούγεται, δεν σε απασχολεί. Το μόνο που υπάρχει είσαι εσύ και η νοητή αντανάκλαση του εαυτού σου, έτοιμοι για μια βαθιά βουτιά στην επικράτεια των σκέψεων και της φαντασίας. Ακόμα και αυτές οι αράδες που τώρα αναρωτιέσαι αν θα διαβάσεις, στην ουσία ‘’δεν υπάρχουν’’ είναι απλώς το ερέθισμα για την εκκίνηση του αναστοχασμού. Ένας αναστοχασμός ο οποίος έχει δυο όψεις, δυο διαστάσεις, δυο επίπεδα, ένα επίπεδο, ας το πούμε κοινωνικό/συλλογικό και το άλλο, ας το πούμε προσωπικό/ατομικό. Ένας αναστοχασμός ο οποίος έχει βέβαια και έναν στόχο… το αυτονόητο.

Φαντάσου λοιπόν να μην αχρηστεύονται οι ζωές μας στην ανεργία, φαντάσου να είχαμε μια προοπτική μετά το πέρας της ενηλικίωσής μας είτε σπουδάζαμε είτε όχι. Φαντάσου την σύγχρονη τεχνολογία στο πλάι του ανθρώπου με τέτοιο τρόπο ώστε να μείωνε τις ώρες εργασίας του, χωρίς να μείωνε και τον μισθό, παράγοντας για τον άνθρωπο περισσότερο ελεύθερο χρόνο.

Φαντάσου τις δουλειές που θα κάναμε να ήταν ποιοτικές και καλοπληρωμένες, να μην ήμασταν οι λαντζιέρηδες της Ευρώπης, να μη χρειαζόταν να πάμε έξω για να ‘’πάμε καλά’’, να μην χρειαζόταν να πλησιάζουμε τα 30 και να μένουμε στο παιδικό δωμάτιο της οικογενειακής εστίας. Φαντάσου να μη χρειαζόταν να ‘’προτιμήσουμε να πληρώνουμε ενοίκια και λογαριασμούς’’ και να αναμένουμε την επόμενη πληρωμή στο μισό του κάθε μήνα. Φαντάσου, να μη χρειαζόταν τέσσερα ή πέντε χρόνια για να βγει μια σύνταξη ώστε οι γιαγιάδες και παππούδες μας να μην περνάνε γεράματα όπως πέρασαν και τη ζωή, μέσα δηλαδή στο άγχος και την ανασφάλεια.

Φαντάσου να μην υπήρχαν 17 γυναικοκτονίες που έγιναν σε μια χρονιά, φαντάσου να μην αισθάνονται ποτέ ξανά οι γυναίκες την ανάγκη να εξηγούν ‘’τι φορούσαν’’ και ‘’αν προκάλεσαν’’, φαντάσου την τοξική αρρενωπότητα ως παρελθόν και όλοι να είναι μαθημένοι να σέβονται κάθε θηλυκότητα. Φαντάσου να μην υπάρχουν διακρίσεις με βάση το χρώμα του δέρματος και την καταγωγή ή/και τις θρησκευτικές αντιλήψεις. Φαντάσου να μη γίνονται επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο και να μη μετατρέπεται η μεσόγειος σε μια Ατλαντίδα ανθρώπινων ψυχών. Φαντάσου μια οικογένεια με γονείς δυο όμοια φύλα, μια

οικογένεια με δυο μπαμπάδες και μια άλλη με δυο μαμάδες. Φαντάσου μια αστυνομία η οποία δεν θα πυροβολεί επειδή ο άλλος είναι Ρομά και δεν θα δέρνει επειδή έχει κάποιος μακριά μαλλιά.

Φαντάσου τους άρχοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να είχαν ψηφίσει την απελευθέρωση της πατέντας για την παραγωγή εμβολίων ώστε η προστασία της ανθρώπινης ζωής να ήταν δυνατή σε κάθε γωνιά της υφηλίου. Φαντάσου την ελληνική κυβέρνηση να έκανε μια καμπάνια, κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά, με υγειονομικό προσωπικό, μια καμπάνια σε κάθε γειτονιά που θα ενημέρωνε για τους κινδύνους της πανδημίας και τα οφέλη του εμβολίου. Φαντάσου τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να προχωρούσαν σε καταγγελία της λίστας Πέτσα διότι η ενημέρωση απέναντι στην πανδημία ως απειλή δημόσιας υγείας αποτελεί καθήκον τους απέναντι στην κοινωνία.

Φαντάσου τον δήμαρχο Αθηνών να μη σπαταλούσε δημόσιο χρήμα όπως πέρυση 900.000 ευρώ στον στολισμό, εκατομμύρια στο Μεγάλο Περίπατο που ‘’πήγε περίπατο’’ και φέτος 215.000 ευρώ στα Μακαρόνια με Κιμά του Σάκη Ρουβά αλλά ανταυτού σκεφτόταν την πόλη του και τον φωτισμό της, τους ανθρώπους της Αθήνας και του αστέγους της. Φαντάσου τη φύση να μην κλαίει καιγόμενη, όπως φέτος το καλοκαίρι και φαντάσου έναν πολιτικό πολιτισμό όπου ο πρωθυπουργός της χώρας δεν θα λέει ‘’εσείς μετράγατε φέρετρα – εμείς μετράμε στρέμματα’’.

Φαντάσου όλα αυτά τώρα που αυθαίρετα παγώσαμε το χρόνο, φαντάσου τα πριν ξεκινήσει το διαχρονικό τικ – τακ τικ – τακ, ολοκληρώνοντας μια ακόμη περιστροφή γύρω από τον ήλιο. Φαντάσου αυτό που ήδη γνωρίζεις ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν προσεγγίζει τα ιδανικά και τις ουτοπίες αλλά κινούνται όλα στην σφαίρα του εφικτού και του δυνατού. Τώρα μπορείς να φανταστείς την ευχή μου για το νέο έτος; Ακριβώς. Για το 2022 εύχομαι να κάνουμε την φαντασία πράξη, για το 2022 εύχομαι τα αυτονόητα.

*The persistence of memory(1931) ,Salvador Dali