Αφιερώματα

Είναι πολύ ξεχωριστές οι ταινίες της Σελίν Σιαμά. Χαίρεσαι πάντα να γίνεσαι κομμάτι του κόσμου της και των σκέψεων της. “Το πορτρέτο μιας γυναίκας” που φλέγεται όπως και η “Μικρή Μαμά” είναι ταινίες στις οποίες ενώ η πλοκή αφορά μερικές μέρες στη ζωή των πρωταγωνιστών ,παρόλα αυτά αισθάνεσαι ότι γίνεσαι θεατής ισχυρών συναισθηματικών συνειδητοποιήσεων εκ μέρους τους .Μέσα στο συναισθηματικό τους κόσμο χάνεσαι, και περιμένεις απλά να δεις που θα καταλήξουν με τις αποφάσεις και τις πράξεις τους καθώς υπάρχει πάντα μια προθεσμία για κάτι. Προσωπικά χάνω και την αίσθηση του χρόνου παρακολουθώντας τις ταινίες.

Η Μικρή Μαμά είναι λοιπόν μια χαμηλόφωνη βόμβα μεγατόνων. Η 8χρονη κόρη μετά το θάνατο της γιαγιάς της γίνεται ο ενήλικας στη σχέση με τη μητέρα της. Γίνεται φίλη ,εξομολογητής και ουσιαστικά βοηθός και υποστηρικτής .Λειτουργεί ουσιαστικά σαν μικρή μαμά ,σαν ένας ιδιότυπος ενήλικας που οφείλει να μπαίνει στη θέση του συνομιλητή να καθοδηγεί και να προσφέρει συμβουλές. Όμως η μητέρα φεύγει.

Για να έρθει η λοιπόν η λύτρωση, ίσως και για να αποκατασταθεί η ισορροπία των σχέσεων, να ξαναπάρει δηλαδή η μητέρα το ρόλο της και το παιδί να αφοσιωθεί στην ηλικία του, η Σιαμά, με ένα μεταφυσικό εύρημα δίνει τη λύση, το οποίο αποδίδει σκηνοθετικά. Μια ταινία λοιπόν απότομης ενηλικίωσης που συνδυάζει έξυπνα το ρεαλισμό και τη “μαγεία” και συγκινεί.Πολύ. Να τη δείτε.