Ασκήσεις Ύφους

Γράφω νηστικός. Οι χορτασμένοι απέχουν από τη μνήμη.

Οδηγούσα στον περιφερειακό του Υμηττού, μέσα από την παχιά διαύγεια του καλοκαιρινού απογεύματος της Αττικής. Επέστρεφα από τη Μονεμβασιά. Οι ουτοπικοί συλλογισμοί μιας παραλίας στα Κύθηρα έπαιρναν χρώμα από μια μεσαιωνική ρωγμή στο ιστορικό συνεχές της Ελλάδας. Κατευθύνομαι προς Ηλιούπολη. Έγκαιρα συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι γραμμή για έξοδο προς Καισαριανή. Ανάβω το φλας για να αλλάξω λωρίδα προς τα αριστερά, όπου ένα άλλο αυτοκίνητο προβλέπεται να συνεχίσει την πορεία του ευθεία. Ξαφνικά, το εν λόγω αυτοκίνητο διαψεύδει τη μελλοντική προβολή του και σπάει τιμόνι προς τα δεξιά για να προλάβει τη φευγάτη έξοδο για την Καισαριανή. Για λίγα δευτερόλεπτα, τα δύο αυτοκίνητα – η δική μου ουτοπική κιβωτός κι ένα αμάξι που δεν σήμαινε τίποτα, ακριβώς όπως η μοίρα προτού πραγματωθεί – ορμούν το ένα στην κατεύθυνση του άλλου, με μια συμμετρία που μόνο η τραγωδία μπορεί να επιτύχει. Σπασμωδικά, οι δυο οδηγοί σπάμε τα τιμόνια μας στην κατεύθυνση της αμοιβαίας αποφυγής και, ύστερα από μια άγαρμπη χορογραφία των τροχών της κιβωτού μου, έχω πια αισίως σταθεροποιηθεί στον παραπόταμο που οδηγεί το αστικό καραβάνι στην Καισαριανή.

Το μόνο που πρόλαβα να δω μέσα από το τζάμι του διπλανού αυτοκινήτου ήταν το πρόσωπο μιας νέας γυναίκας, με το μειδίαμα της αναγνώρισης του λάθους κι ένα βλέμμα που φανέρωνε ντροπή, καρφωμένο καθώς ήταν στην ευθεία, προκειμένου ν’ αποφύγει το δικό μου. Η φωνή που φώλιαζε στα ηχεία του αυτοκινήτου περιέγραφε ήδη τα κόκκινα δωμάτια της βίλας Μαλαπάρτε. Και καθώς ανοίγονταν μέσα στο όνειρο τα ευρύχωρα αυτά δωμάτια, στο κατώφλι της εξόδου από την αρχική μου έκπληξη, το βλέμμα μου ανοίχτηκε στην τετραπέρατη ευρυχωρία μιας συγχώρεσης τόσο αυτόματης και αυτονόητης που γέμισε ολόκληρο το σώμα μου. Αν πέθαινα εκείνη τη στιγμή, κι αν η γυναίκα αυτή είχε αποτελέσει την αφορμή, θα ήθελα πάραυτα να συγχωρεθεί από όσους και όσες θα είχαν την ατυχία να θρηνήσουν για μένα. Ένα μικρό λάθος μπορεί να γεννήσει μεγάλες τραγωδίες.

Από εκείνη την ημέρα η γυναίκα αυτή ανήκει στη συντροφιά μου. Την παίρνω μαζί μου όπου και να πηγαίνω ως το πρόσωπο εκείνο με το οποίο οι ζωές μας παραλίγο να συνδεθούν ανεπανόρθωτα. Αλλά και ως το πρόσωπο εκείνο χάρη στο οποίο έγινα κοινωνός μιας σπουδαίας αποκάλυψης, αυτής της απροϋπόθετης συγχώρεσης. Θα ήμουν το πρώτο πτώμα στην ιστορία των πτωμάτων που θα έχυνε ένα δάκρυ για την ενοχή του ζωντανού. Τι βάρος μπορεί να έχει ένα κομμένο νήμα στη ζωή του ψαλιδιού που το έκοψε! Και τι δυστυχία να έχει αδειάσει το σώμα σου από θερμότητα μπροστά σ’ ένα θέαμα σαν και τούτο, αφήνοντάς σε ανήμπορο ν’ ανοίξεις τα χέρια και να παρηγορήσεις. Θα ήμουν βέβαια καταγέλαστος μέσα σε μια κοινωνία που λειτουργεί στο πρότυπο της οικονομίας – αν υποστείς, έτσι πάει ο νόμος, οφείλεις να πάρεις. Κανείς δεν είναι, ωστόσο, φτωχότερος από εκείνον που ζητεί να πάρει και ο Θεός λαμβάνει μορφή μονάχα σ’ εκείνη την πλεονάζουσα ανομία που μας επιστρέφει στην ευρυχωρία της απάρνησης.

Στιγμές πριν το θάνατο, η ανάσα φτάνει τα μεγαλύτερα βάθη της. Αλλά, αν ο θάνατος αποφευχθεί, η ανάσα τελικά θα κοντύνει και πάλι. Τώρα, βαδίζω τους ξένους δρόμους με τις άυλες αποσκευές μου. Με τον άγγελό μου που παραλίγο να με σκοτώσει – τι γεύση να έχουν τα χείλη της; Έχει άραγε επιχειρήσει ποτέ κανείς να συνδεθεί μαζί μου τόσο αμετάκλητα όσο εκείνη; Τώρα, βαδίζω τις ερήμους ξυπόλητος. Φαντάζομαι παιδιά με τις γυναίκες που συναντώ, θεσμίζω ιδιωτικούς χώρους μέσα στο καταχείμωνο, κοιμάμαι μόνος σε κρεβάτι για δύο. Ό,τι έχω να προσφέρω είναι χίλιες διαφορετικές λέξεις για την κινούμενη άμμο.

*The Kiss of Forgiveness, Maria Makki