Απόψεις

Σχεδόν δεκαέξι χειμώνες πριν, στην παγωμένη πόλη της Βέροιας, περίπου στις επτά το απόγευμα, ο εντεκάχρονος Άλεξ Μεσχισβίλι τελειώνει την προπόνηση μπάσκετ στο κλειστό γυμναστήριο της Ελιάς και αναχωρεί για τον επόμενο προορισμό του. Κατευθύνεται προς το πρακτορείο ΟΠΑΠ του πατριού του. Το σαββατοκύριακο είναι καλεσμένος σε ένα πάρτι γενεθλίων και θέλει να αγοράσει ένα δώρο με τα χρήματα που θα του δώσει.

Εκείνη τη νύχτα ο Άλεξ δεν θα φτάσει ποτέ στον προορισμό του.

Κάποιοι του στέρησαν το μάθημα ζωγραφικής που είχε το ίδιο βράδυ.

Κάποιοι του στέρησαν δεκαέξι ολόκληρους χειμώνες, δεκαέξι ηλιόλουστα καλοκαίρια και αμέτρητα, ίσως, πάρτι γενεθλίων.

Τότε, ήταν μια παρέα πέντε παιδιών.

Δύο μέρες πριν, ήταν ένας 23χρονος οπαδός.

Τελικά, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το μίσος.

Είναι το μίσος που βυθίζει το μαχαίρι στο κορμί του Σαχζάτ την ώρα που πηγαίνει στη δουλειά του.

Είναι το μίσος που τσακίζει, που κλωτσάει και που σακατεύει το πεσμένο κορμί του Ζακ που κείτεται στο πεζοδρόμιο αβοήθητος.

Είναι το μίσος που επιτίθεται στον Άλκη, που τον γρονθοκοπάει αλύπητα, που αγνοεί τις φωνές που του ζητούν να σταματήσει, που τον αφήνει αιμόφυρτο.

Είναι το μίσος που υποβάλλει τον Βαγγέλη σε 23 τουλάχιστον περιστατικά κακοποίησης εντός και εκτός της Γαλακτοκομικής Σχολής, που τον κλειδώνει σε μια ντουλάπα και τον εξαναγκάζει να εξαγοράσει την ελευθερία του τραγουδώντας στους θύτες του που του πετούν κέρματα.

Είναι το μίσος που σκόπιμα βάζει τρικλοποδιά στα κουρασμένα από το τρέξιμο πόδια του Άλεξ στους δρόμους της Βέροιας, που τον γκρεμίζει από τα μαρμάρινα σκαλιά κοντά στην πλατεία του δημαρχείου της πόλης. Είναι το μίσος που τον αφήνει να πεθάνει.

Μία φωνή από την παρέα των πέντε παιδιών που δολοφόνησαν τον Άλεξ αργότερα θα πει

“Μην υποκύπτετε. Μιλήστε. Αντισταθείτε στο μίσος.”

Είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε αν θα μιλήσουμε. Αν θα ασχοληθούμε. Αν θα παραδεχτούμε ότι γνωρίζουμε τι οπλίζει το χέρι των εκάστοτε θυτών.

Είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε τι στάση θα κρατήσουμε ως κοινωνία απέναντι στο μίσος και αν θα αναλάβουμε επιτέλους το βάρος που μας αναλογεί.

Είναι στο χέρι μας αν τελικά θα συντηρήσουμε μια κοινωνία που περιμένει το επόμενο θύμα της.