Σινεμά-Σειρές

Σκεφτόμουν ότι πάντα κατατάσσω τις σειρές που βλέπω σε είδη, κυρίως για να τις συγκρατώ στη μνήμη μου. Υπάρχουν σειρές ωστόσο για τις οποίες έχω πάντα πρόβλημα με την κατάταξη τους σε ένα είδος. Και αυτές καταλήγουν να είναι και οι αγαπημένες μου. Το Euphoria του HBO είναι μια από αυτές.

Η υπόθεση της σειράς περιστρέφεται γύρω από μια ομάδα  νέων λίγο πριν την ενηλικίωση, οι οποίοι παλεύουν με τα τραύματά τους. Ναρκωτικά, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κακοποίηση, σεξουαλικότητα, φιλία, έρωτας.

Κάθε επεισόδιο ξεδιπλώνει τις σκέψεις, τις επιθυμίες και τις πράξεις των παιδιών αυτών, μέσα από ένα τρελαμένο σενάριο το οποίο εξελίσσεται σαν τρενάκι σε λούνα παρκ. Τα γεγονότα παρατίθενται με υπερβολή στα όρια του σουρρεαλισμού, αλλά ταυτόχρονα φαίνονται τόσο ρεαλιστικά, σαν εφηβικό βίωμα.

Η εξάρτηση από τα ναρκωτικά είναι το κύριο θέμα της ιστορίας, αφού η πρωταγωνίστρια είναι τοξικομανής που περνάει τη δική της Οδύσσεια με την εξάρτηση, αλλά βρίσκει την ευφορία της στην πλήρη απώλεια του ελέγχου του μυαλού της. Και αυτό το δύσκολο θέμα καταφέρνει αποδοθεί με ειλικρίνεια, ρεαλιστικότητα και σεβασμό απέναντι σε όσους παλεύουν με το τέρας των εξαρτήσεων. Μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζει και η τεράστια ερμηνεία της Zendaya, η αγαπημένη μου ηθοποιός για φέτος.

Αξιοσημείωτη θέση στη σειρά έχει και η σχέση των υπολοίπων κοριτσιών. Η φιλία τους, με όλα τα προβληματικά σημεία που έχουν οι φιλίες των εφήβων, εμπεριέχει μια βαθιά φεμινιστική αλληλεγγύη, η οποία μπορεί να μη φαίνεται με την πρώτη, αλλά το νιώθεις στο δέσιμο που έχουν ακόμη κι όταν όλα καταρρέουν.

Δε θα αρνηθώ ότι σε κάποια σημεία γίνεται τόσο σκληρό και τόσο σκοτεινό που νιώθεις ότι η εφηβική αθωότητα έχει χαθεί για πάντα.

Όμως υπάρχουν κάποιες σκηνές, όπως η τελευταία σκηνή του προτελευταίου επεισοδίου, υπό τους ήχους του “I need a hero”, που σε κάνουν να χαμογελάς συνωμοτικά και να περιμένεις με αγωνία το τελευταίο επεισόδιο για φέτος.