Απόψεις

Σε ότι αφορά της viral σειρές είμαι late bloomer. Αν εξαιρέσω το G.O.T. στο οποίο συντονίστηκα μαζί με την διεθνή κοινότητα από την πρώτη σεζόν, σε όλα τα υπόλοιπα συνήθως με προλαβαίνουν τα memes. Το ίδιο συνέβη και με το Euphoria, που ενώ οι πάντες περίμεναν εναγωνίως το φινάλε της season 2 εγώ απολάμβανα το 4^ο επεισόδιο του πρώτου κύκλου (και μπορεί να λέω και πολύ). Αλλά πλέον έχοντας ολοκληρώσει, με την απαραίτητη χρονοκαθύστερηση, και τον δεύτερο κύκλο δηλώνω υπεύθυνα συγκλονισμένη.

Εν συντομία, η σειρά αφορά τις ζωές πέντε κοριτσιών στην τελευταία τάξη του λυκείου που ζουν σε ένα αμερικάνικο μεσοαστικό προάστιο (φυσικά), τις μεταξύ τους σχέσεις και…όλα όσα μπορούν να χωρέσουν σε ένα teen drama. Πρωταγωνίστρια είναι η Rue, μία αρκετά τραυματισμένη έφηβη που προσπαθεί να χειριστεί εκτός από τον θάνατο του πατέρα της, την ψυχική ασθένεια, τον εθισμό της με τα ναρκωτικά και έναν εξαιρετικά χαοτικό έρωτα για την Jules, ένα transgender κορίτσι. Και αν όλα αυτά ακούγονται κάπως «βαριά» ή περίπλοκα, υπάρχει ακόμα ένα πλήθος συναισθημάτων και καταστάσεων που το Euphoria θίγει με απίστευτη δεξιοτεχνία διατηρώντας πάντα μια αρκετά ρεαλιστική προσέγγιση, ακόμα και όταν απογειώνεται σεναριακά.

Στον πυρήνα της σειράς -όπως κάθε αμερικάνικης αφήγησης που σέβεται τον εαυτό της- βρίσκεται το άτομο, άντε και ο στενός μικρόκοσμός του. Παρ΄όλα αυτά, ξώφαλτσα αλλά αιχμηρά θίγονται πολλές πτυχές της αμερικάνικης κοινωνίας και πραγματικότητας, όπως η έλλειψη δωρεάν δημόσιας υγείας,  το στίγμα και η κοινωνική υποκρισία. Αυτό που κυριαρχεί όμως είναι η συστηματική και σφαιρική κριτική στην πατριαρχία. Η σειρά επιλέγει μια σύγχρονη και ειλικρινή προσέγγιση πάνω σε ζητήματα φύλου, σεξουαλικότητας και τοξικών σχέσεων, όχι υπό το πρίσμα της επεξήγησης (όπως συμβαίνει πχ στο sex education) αλλά ως μη αμφισβητούμενα δεδομένα. Ο παλιός κόσμος παρουσιάζεται ήδη στο παρελθόν. Και ο νέος, αν και καλύτερος από κάποιες απόψεις, παραμένει δύσκολος, περίπλοκος και σκληρός· ειδικά για έναν έφηβο.

Όλες οι ηρωίδες και οι ήρωες άλλωστε αντιμετωπίζουν τα σύγχρονα προβλήματα μιας ναρκισσιστικής κοινωνίας. Το revenge porn, το bullying, οι τοξικές σχέσεις, η γονεϊκή ανικανότητα, η απώλεια και ο εθισμός εισάγονται ωμά από το πρώτο επεισόδιο, πάντα υπό το καθοριστικό πρίσμα παρατήρησης του Άλλου, φυσικού ή διαδικτυακού. Και αν όλα αυτά ακούγονται κλισέ, με κάποιο μαγικό τρόπο μόνο έτσι δεν είναι.  Φυσικά και η σειρά έχει υπερβολές- οι απίστευτα ώριμοι και πανέξυπνοι διάλογοι είναι ένα παράδειγμα – απλά οι υπερβολές της αποτελούν συστατικό κομμάτι της για να εμπεδωθεί το βάθος και η αλήθεια του κάθε χαρακτήρα. Γιατί το Euphoria κάνει ακριβώς αυτό· δεν ξεδιπλώνει το κουβάρι που σε οδηγεί στην αιτία του κακού, όπως συμβαίνει συνήθως στην τηλεόραση, αλλά χρησιμοποιεί το αποτέλεσμα σαν αφετηρία. Εκεί που άλλες σειρές κορυφώνουν, αυτό εκκινεί. Το προσωπικό τραύμα του κάθε χαρακτήρα (η απώλεια, η δυσφορία φύλου, τα κιλά, οι παράλογες απαιτήσεις της οικογένειας) φωτίζεται εξονυχιστικά αναδεικνύοντας τις δυναμικές του. Και αυτό εκτός από πιο ανθρώπινο είναι και εν τέλει πολύ πιο ιντριγκαδόρικο. Το ερώτημα που μένει δεν είναι το «γιατί το κάνει αυτό;» αλλά «μέχρι που θα φτάσει αυτό;». Και εκεί χτίζεται η πλοκή,  η οποία δομείται πάνω στην αλληλεπίδραση σφαιρικών, πλήρως δομημένων ανθρώπινων όντων. Η ταύτιση άλλωστε δεν έρχεται από τις καταστάσεις που βιώνουν οι ήρωες αλλά από τα συναισθήματα που τους δημιουργούνται και που μοιάζουν εντελώς…φυσικά.

Γιατί ενώ κάθε μέλος της παρέας και του κοινωνικού περίγυρου ανταποκρίνεται ως ένα βαθμό σε ένα στερεότυπο (με πιο εμφανές αυτό του Nate που είναι εκλεκτό παράδειγμα τοξικής αρρενωπότητας), δεν εξαντλείται σε αυτό. Οι αιτίες που το διαμόρφωσαν, η δυναμική της προσωπικότητας του και οι αντιφάσεις του ξεδιπλώνονται από επεισόδιο σε επεισόδιο, δημιουργώντας ομόκεντρους κύκλους και επηρεάζοντας τις ζωές των υπολοίπων. Έτσι, το σενάριο της σειράς ανοίγει νέα πεδία αφήγησης και εστιάζει στα ξεχωριστά θέλω και στα όρια  των ηρώων του. Δεν τους ενώνει κάποιος κοινός σκοπός, δεν υπάρχουν μυστικά (για την ακρίβεια η ιδιωτικότητα ολονών παραβιάζεται ουκ ολίγες φορές), δεν υπάρχει συγκεκριμένος στόχος και πλάνο. Ζουν τις ζωές τους, και είναι τόσο έντονα φορτισμένες, μοναδικές και ενδιαφέρουσες που απλά θες να τις δεις να εξελίσσονται. Και τελικά ίσως η μαγεία του να βρίσκεται ακριβώς εκεί- στο γεγονός ότι το Euphoria είναι τηλεοπτικά ότι πιο κοντινό σε μια ανθρώπινη ζωή.