Βιβλία

Κλείνοντας το «Πρωτόλειο» αισθανόμουν ακριβώς όπως οι ήρωες του Άντριου Μάρτιν˙ μετέωρη κι εγώ όπως και εκείνοι. Δεν είναι μόνο το ότι δεν καταλήγει κάπου η ιστορία. Είναι όλη η πορεία της ζωής των πρωταγωνιστών που δημιουργεί αυτό το συναίσθημα. Είναι ένα πολυσέλιδο και αβέβαιο «περίμενε» μέχρι οι τρεις ήρωες να γίνουν συγγράφεις, μέχρι να αποφασίσουν τί ζητούν από τον έρωτα, τί ψάχνουν στις καταχρήσεις, μέχρι να ενηλικιωθούν πραγματικά.

Ο Πήτερ, η Λέσλι και η Τζούλια κάνουν διαρκώς σπασμωδικές κινήσεις χωρίς σχέδιο. Ακόμη κι αν δηλώνουν πως στόχος τους είναι να γίνουν συγγραφείς, οι πράξεις τους δεν συνάδουν με τον σκοπό που λένε πως έχουν. Κάθε επιλογή τους είναι σαν μια «πρωτόλεια» επιλογή, μια επιλογή πέρα από κάθε σκέψη, σαν να είναι η πρώτη τους φορά που επιλέγουν. Παρ’ όλα αυτά, το «Πρωτόλειο» δεν αφήνει την αίσθηση του ανοήτως μάταιου. Περισσότερο αφήνει την αίσθηση μιας ανεμελιάς, μιας ανεμελιάς τόσο ρομαντικής που θα μπορούσε κανείς να εύκολα να ζηλέψει.

Το «Πρωτόλειο» δεν είναι μάταιο, είναι μετέωρο.

Δεν θα συμφωνήσω με το οπισθόφυλλο ότι δήθεν οι ήρωες πιστεύουν πως τα λάθη τους όλα συγχωρούνται. Αυτό δεν ισχύει παρά μόνο για τον Πήτερ, τον οποίο πάντως σπάνια θα συναντήσουμε νηφάλιο. Στα σημεία, οι αγωνίες για τα αποτελέσματα -τετελεσμένων ήδη- πράξεων είναι εμφανείς και πολλές φορές γεννούν νέους προβληματισμούς.

Φτάνει λίγο φθηνό αλκοόλ και πολλά ναρκωτικά για να τους ξεπεράσουν;

Αρκεί μια ριζική αλλαγή στις ζωές τους -ένας χωρισμός, μια νέα σχέση, μια μετακόμιση- για να βγουν από τα προσωπικά τους τέλματα;

Η απάντηση βρίσκεται στη φαντασία και τα βιώματα του καθενός από εμάς. Η ερμηνεία αφήνεται εξ’ ολοκλήρου στον αναγνώστη, χωρίς πάντως την υποχρέωση να δώσει αυτή την ερμηνεία -όπως σε μια ιστορία μυστηρίου λόγου χάρη.

Η ερμηνεία στο «Πρωτόλειο» μπορεί να μην δοθεί ποτέ.

……………………………………………………………………………………………………………………..

Το εντυπωσιακό με το «Πρωτόλειο» είναι η χαρισματική γραφή του, η γλώσσα που σε προδιαθέτει για φιλικές και πραγματικές συζητήσεις, μακριά από δακρύβρεχτα λόγια και εξάρσεις.

Εξίσου σημαντικός είναι ο τρόπος με τον οποίο ανατρέπονται τα σύγχρονα πρότυπα της γυναικείας ομορφιάς. Οι γυναίκες στο «Πρωτόλειο» παρουσιάζονται απόλυτα ερωτεύσιμες με τα ελαττώματά τους, απολύτως διάφανα και στους συντρόφους τους και στον αναγνώστη.

Το «Πρωτόλειο» είναι ένα βιβλίο με χιούμορ μέσα στα διλήμματα, έχει αλήθειες πλάι σε κάθε δυσκολία, έχει πολύ μουσική, πολύ λογοτεχνία, πολύ αλκοόλ και ακόμη περισσότερα ναρκωτικά. Και είναι σίγουρα cool.

• Το μυθιστόρημα του Άντριου Μάρτιν «Πρωτόλειο» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Δώμα