Στη γύρα

*spoilers alert*

Το τέλος του Game of Thrones έριξε βαριά σκιά στο κοινό του και σε κάθε ενδεχόμενο spin off ή prequel. Από την πρώτη στιγμή το House of the Dragon προσπάθησε να διαφοροποιηθεί, διατηρώντας ταυτόχρονα μια αίσθηση συνέχειας, προσπαθώντας, δηλαδή, να σώσει την υπόληψη μιας ολόκληρης παραγωγής. Διατήρησε έτσι το μουσικό θέμα του G.O.T και όλα του τα social, αλλά σε επίπεδο πλοκής απέφυγε να αξιοποιήσει τις αφηγηματικές τεχνικές του. Για την ακρίβεια ο εσωτερικός ρυθμός των δύο σειρών δεν έχει καμία σχέση. Εκεί που το G.O.T είχε καταιγιστική δράση, τσουχτερούς διαλόγους και ξεθηκάρωμα σπαθιών κάθε δέκα λεπτά, το H.O.T.D αποφάσισε να επενδύσει σε εσωτερικές και υπόγειες συγκρούσεις, στο αργό χτίσιμο των χαρακτήρων, στον περιορισμό της δράσης στο παλάτι, στις ίντριγκες του Μεγάλου Συμβουλίου και σε έναν απλωμένο αφηγηματικό χρόνο με κάθε επεισόδιο να αντιστοιχεί και σε άλλη χρονική περίοδο – σημείο μηδέν, έξι μήνες μετά, δύο χρόνια μετά.

Και κάπου εδώ προκύπτουν τα προβλήματα. Διότι οκ, προσπαθεί να μας εισάγει στη καρδιά των γεγονότων με τρόπο διαφορετικό αλλά τελικά χάνεται όλη η μαγεία. Ακολουθώντας ένα διαρκές zoom out και κάνοντας μια παράθεση της πλοκής, οι μικρές – και ενδιαφέρουσες – μετατοπίσεις των χαρακτήρων, τα γεγονότα που διαμορφώνουν τη ζωή τους, οι ατάκες που αποκαλύπτουν τις προθέσεις τους, παραλείπονται ή εκτίθενται άχαρα μέσα από αντιπαραθέσεις και συνομιλίες που στερούνται νεύρου. Το αποτέλεσμα μέχρι στιγμής είναι μάλλον προβλέψιμο.

Μέχρι το 3^ο επεισόδιο της σειράς πολλά ενδιαφέροντα έχουν συμβεί και τα περισσότερα έχουν χαθεί. Αρχικά δεν συντελέστηκε ποτέ μπροστά μας η μεταμόρφωση της ακολούθου Αλισάντερ σε βασίλισσα. Ως αυλικός η νέα κοπέλα ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητη (σε σημείο αυτοτραυματισμού) στη πίεση και τον χειρισμό του πατέρα της να προσεταιριστεί τον βασιλιά. Ένα επεισόδιο και 2 χρόνια μετά την βλέπουμε να είναι ακόμα πιόνι του Χεριού αλλά να στέκεται υγιής στο πλευρό του συζύγου της. Καμία ισορροπία με την πριγκίπισσα δεν φαίνεται να έχει βρεθεί και η σχέση με τον σύζυγο της, που –ας είμαστε ειλικρινείς– στηρίζεται και στην ερωτική έλξη πέρα από την απλή εκτίμηση, παρουσιάζεται σαν επέκταση του Μικρού Συμβουλίου, χωρίς να διερευνώνται οι δυναμικές της. Το προσωπικό της ταξίδι, η ενηλικίωση, η πίστη της στη Rhaenyra  , αποσιωπώνται ή δίνονται λακωνικά. Η πριγκίπισσα Rhaenyra απλά φαίνεται να μεγαλώνει χωρίς να γίνεται ιδιαίτερα περίπλοκη (πέρα ίσως από το γεγονός ότι είναι αφύσικα δυνατή αφού σταμάτησε ένα αγριογούρουνο με τα γυμνά της χέρια), τυχόν σεξουαλικές και ερωτικές εντάσεις (προφανώς και υπάρχει κάτι με τον ιππότη Κόουλ) δεν χτίζονται επαρκώς και η επιθυμία της να γίνει βασίλισσα δεν είναι απόλυτα σαφής. Η χλιαρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι δύο γυναίκες, τα θέλω τους αλλά και η μεταξύ τους σχέση δημιουργεί την αίσθηση της εκκρεμότητας και απογοητεύει. Η διάπλαση των γυναικείων χαρακτήρων του G.O.T, η σταδιακή ωριμότητα και αλλαγή τους μέσα από διάφορες δυναμικές· κοινωνικές ή ερωτικές, έχει ανεβάσει τις απαιτήσεις μας αρκετά ψηλά με αποτέλεσμα να μην αρκούμαστε πλέον σε ένα καθεστώς ηρεμίας και γαλήνης των ηρωίδων χωρίς επαρκή τεκμηρίωση ή την υπόσχεση ότι κάτι σιγοκαίει κάτω από την επιφάνεια.

Επιπλέον, η κλιμάκωση διάφορων συγκρούσεων, σβήνει άδοξα, οριακά χωρίς κορύφωση, όπως η  εμφάνιση του Crabfeeder που δημιούργησε μια μικρή αναστάτωση στο 2^ο επεισόδιο. Ποιος είναι; Γιατί τρέφει τέτοιο μίσος για το Γουέστερος; Εδώ οι σεναριογράφοι έχασαν την ευκαιρία να μας αφηγηθούν μια ιστορία για τις Ελεύθερες Πόλεις και την Τριαρχία, για όσους έχουν καταπιεστεί ή τραυματιστεί από τους δράκους, για αυτούς που αντιπαθούν τους Ταργκάριεν. Ως prequel, η σειρά έχει τη δυνατότητα να δώσει μια επαρκή εικόνα του κόσμου πριν τον Xειμώνα και την παρακμή της Βαλύρια. Το παρελθόν του αντιπάλου της δυναστείας θα ήταν μια καλή αφορμή.

Αντίθετα, το μόνο που είδαμε ήταν τον Ντίμον να δείχνει την υπέρμετρη ικανότητα και τον εγωισμό του, να μην ανέχεται να μοιραστεί την νίκη με τον αδερφό του και τελικά να θριαμβεύει. Το γιατί του πήρε τόσο καιρό να αντιδράσει όπως αντέδρασε επίσης δεν απαντάται- η μόνη εντύπωση που μας έμεινε είναι ότι ο συγκεκριμένος ήρωας αποδίδει τα μέγιστα υπό συνθήκες πίεσης και προσωπικής αμφισβήτησης. Το κατακρεουργημένο κορμί του Crabfeeder δημιουργεί κυρίως απορία (πώς σκοτώθηκε;) παρά δέος. Οι άλλοτε εμβληματικοί και πανούργοι κακοί χαρακτήρες φαίνεται να λείπουν, ενώ η δημιουργία μιας πραγματικής απειλής αποδομείται με απίστευτη ευκολία στερώντας μας το συναίσθημα της κάθαρσης- εάν δεν γνωρίσουμε τον εχθρό, την κρυφή ατζέντα και την επιρροή του, πώς θα πανηγυρίσουμε την ήττα του;

Φαίνεται, πως το House of the Dragon, κάνει περισσότερο μια παρουσίαση των γεγονότων, χωρίς να εμβαθύνει σε αυτά, στερώντας μας ζουμερές λεπτομέρειες και ανατροπές, υιοθετώντας μια άκρως μινιμαλιστική οπτική που δεν μας χορταίνει, πέφτοντας τελικά στην ίδια την παγίδα που προσπαθεί να αποφύγει: την ανάπτυξη του στα αποκαΐδια του G.O.T, μέσα από την διαρκή αποφυγή ταύτισης ή σύγκρισης μαζί του. Παραλείπει όμως πως αυτό  υπήρξε επιτυχημένο ακριβώς λόγω της αφηγηματικής πυκνότητας του. Ενδέχεται το H.O.T.D να συμπίπτει περισσότερο με τη λογοτεχνική αφήγηση. Η μη απομάκρυνση όμως από τα βιβλία του Τζορτζ Ρ. Ρ. Μάρτιν, όχι για λόγους σεναριακής συνέπειας (σαν αυτούς που θα έπρεπε να έχουν τηρηθεί στο παρελθόν) δεν είναι πανάκεια, ειδικά όταν γίνεται υπό τον  φόβο της αποτυχίας.

Έτσι το House of the Dragon καταλήγει να μοιάζει φτιαγμένο από το υλικό των ενοχών, σαν υποχρέωση των συντελεστών να ξορκίσουν την πίκρα από το άδοξο τέλος του Game of Thrones. Πέφτοντας στην αντίφαση να  γίνει αντιληπτό ως κάτι νέο αλλά πασχίζοντας να διατηρήσει την κληρονομιά του προκατόχου του, μοιάζει να επαναπαύεται σε μια χτισμένη (αν και απογοητευμένη) τηλεοπτική αποδοχή, χωρίς να παίρνει ιδιαίτερα σκηνοθετικά ή σεναριακά ρίσκα, εξελισσόμενο μέχρι στιγμής σε μια άρτια μετριότητα. Ελπίζουμε σε μια διάψευση· αλλά όχι ιδιαίτερα.