Βιβλίο

Νομίζω το κλείσαμε πως δεν είχαμε στο χωριό μας Halloween. Παρ’ όλα αυτά, ελκόμαστε από τις ιστορίες τρόμου όπως εκείνα τα καημένα παιδάκια από τον Φρέντυ Κρούγκερ. Και είναι γεγονός ότι ο κινηματογράφος έχει συμβάλλει καταλυτικά στην έλξη μας προς τον τρόμο, αλλά ας μην γελιόμαστε. Η λογοτεχνία έχει τον πρώτο λόγο και σε αυτό το είδος. Σόρι Φρέντυ.

Για μένα ο απόλυτος συγγραφέας τρόμου είναι ο Έντγκαρ Άλαν Πόε. Θες γιατί ξεκίνησα να τον διαβάζω πολύ μικρή κάτω απ’ την κουβέρτα με το φακό, νιώθοντας ότι κάνω κάτι πολύ συνταρακτικό, θες γιατί δεν καταλάβαινα και πολύ αυτά που ήθελε να πει, ένα ξέρω: ο Πόε μπορεί να σε φοβήσει. Γράφει σε μια άλλη εποχή, για μια άλλη εποχή και το προσωπικό του σκοτάδι αποτυπώνεται στις λέξεις του. Με έναν περίεργο τρόπο σε βάζει σε αυτή την εποχή και σε κάνει κοινωνό στις ιστορίες του και στη ζωή του. Έχοντας χάσει μητέρα και σύζυγο από φυματίωση, η αποτύπωση των γυναικείων χαρακτήρων γίνεται στα κείμενα του με αγάπη και σεβασμό, δίνοντας τους πάντα μια αιθέρια πτυχή, αυτή ενός πονεμένου αγγέλου. Το έργο του κατάφερε να επηρεάσει συγγραφείς όπως ο Ουίτμαν και ο Φώκνερ, ο Μπωντλαίρ, ο Προυστ και ο Όσκαρ Ουάιλντ.

Και αφού μιλάμε για απόλυτους, ας πούμε και για τον εμπορικά απόλυτο. Ναι καλά καταλάβατε στον Στίβεν Κινγκ αναφέρομαι. Τι να πρωτοπούμε για αυτόν τον αεικίνητο τύπο. Γράφει ασταμάτητα απ’ το 1974 μέχρι σήμερα, κάνει τα πιο έξυπνα τουιτ και στηρίζει τους νέους συγγραφείς όσο κανείς άλλος. Δε θα αραδιάσω εδώ τα βιβλία του, τα ξέρετε, τα ξέρουμε και έχουμε δει τα περισσότερα σε ταινίες. Ειλικρινά δεν μπορώ να θυμηθώ άλλον συγγραφέα που σχεδόν όλα του τα βιβλία έχουν γίνει ταινίες και μάλιστα πετυχημένες. Αυτό κι αν είναι επιτυχία. Προσωπικό μου αγαπημένο θα είναι πάντα το πρώτο του, η Κάρι, γιατί καταφέρνει σε ένα βιβλίο με θεματική το αίμα να μιλήσει για το σχολικό εκφοβισμό, τη θρησκευτική καταπίεση και τη σχέση μας με τη μαμά μας. Τεράστιος μάστορας.

Αυτή η λίστα όμως δε θα μπορούσε να μην περιλαμβάνει μια φοβερά ευρηματική συγγραφέα, την Τζίλιαν Φλιν. Αν και τα βιβλία της εμπίπτουν στη λογοτεχνία μυστηρίου, ποια ή ποιος νοιάζεται πια για τις ταμπέλες. Οι σκηνές που περιγράφει είναι τρομακτικές και σε κάνουν να θες να κλείσεις το βιβλίο και ταυτόχρονα να το συνεχίσεις. Έχει γράψει φοβερά δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες καλούς και κακούς, πληγωμένους και πονηρούς και δεν εξωραΐζει τις ηρωίδες της ποτέ. Η ίδια δηλώνει φεμινίστρια και θεωρεί ότι ο φεμινισμός επιτρέπει στους γυναικείους χαρακτήρες της λογοτεχνίας να είναι κακοί. Δε θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα.

Εσείς τι θα διαβάσετε φέτος δίπλα στην πορτοκαλί σας κολοκύθα;