Σινεμά

Στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είδαμε ένα πολύ δυνατό έργο, το ‘’The Beasts’’, του Ροντρίγκο Σορογκόγιεν.  

Ο σκηνοθέτης σκιαγραφεί, σε αυτό, την καθημερινή ζωή των κατοίκων ενός χωριού στην ενδοχώρα της Γαλικίας.  

Το χωριό απαθανατίζεται ως ένας πράσινος παράδεισος. Οι κάτοικοί του ζούνε μέσα στην φύση και από την φύση, καλλιεργούν την γη, εκτρέφουν ζώα, τρέφονται από αυτή και από αυτά.  

Ανάμεσα στους ντόπιους ζει στο χωριό και ένα ζευγάρι Γάλλων. Το ζευγάρι επέλεξε να εγκατασταθεί στο χωριό για να ζήσει αλλιώς, μακριά από τους αστικούς ρυθμούς και συνήθειες. Ο Βενσάν και η Ολγκά οργανώνουν το αγρόκτημά τους, φυτεύουν οπωροκηπευτικά, καλλιεργούν λαχανικά και  ανακαινίζουν εγκαταλειμμένα οικήματα.  Αντλούν ευχαρίστηση που δουλεύουν με τα ίδια τους τα χέρια, που κάνουν περιπάτους στο δάσος, που τις νύχτες ακούνε μόνον τους ήχους της φύσης     

Την καθημερινότητα του τόπου αναστατώνει η είδηση ότι προωθείται, από νορβηγική εταιρεία, η εγκατάσταση ενός αιολικού πάρκου στην περιοχή τους. Οι κάτοικοι πρόκειται να πάρουν θέση μέσω του τοπικού συμβουλίου. Τότε, οι Γάλλοι μετατρέπονται στους «ξένους» που πρέπει να εκδιωχθούν, ως οι μόνοι που δεν επιθυμούν την υλοποίηση του έργου στην περιοχή τους και το εκφράζουν ειλικρινώς και δυναμικά, ενώ οι ντόπιοι, στο άκουσμα αυτό, αρχίζουν να μεταμορφώνονται ολοένα και περισσότερο σε μια κοινωνία «τεράτων».  

Τα τέρατα δεν συνομιλούν, γιατί δεν γνωρίζουν να συνομιλούν και πώς να συνομιλήσουν. Τα τέρατα γνωρίζουν μόνον να εκβιάζουν, να καταστρέφουν τις καλλιέργειες των γειτόνων, να απειλούν ένοπλα την νύχτα, ακόμη και να εξοντώνουν με φυσικό τρόπο. Να είναι ρατσιστικά και στιγματιστικά απέναντι σε όποια σκέφτονται διαφορετικά ή που δεν  μοιράζονται όμοια βιώματα ή όμοια κοινωνική κατάσταση.  

Αποκαλύπτονται, στην διάρκεια της ταινίας, όλα τα χαρακτηριστικά των κοσμοαντιλήψεων που βρίσκονται σε σύγκρουση. Πρόκειται για δύο κόσμους που αντιλαμβάνονται τόσο διαφορετικά, ή μάλλον τόσο αντίστροφα και αντίθετα, την έννοια του «τόπου», την έννοια της «πατρίδας», την έννοια του  «σπιτιού», την έννοια της «ιδιοκτησίας», την έννοια, ακόμη, της «προστασίας της φύσης» και, εντέλει, την έννοια του «χώρου» εν γένει. Ο χώρος προσεγγίζεται, λοιπόν, ως espace vécu*, ως βιωμένος χώρος, που είναι ο χώρος που παράγεται από τα σώματα στην καθημερινή πρακτική, από τους χρήστες ενός τόπου**. 

Ο Σαραγκόγιεν πετυχαίνει το εξής :  όσο παίρνει θέση και αποκαλύπτει την τοποθέτησή του προς το εκτυλισσόμενο δράμα – δρώμενο  τόσο δίνει φωνή στην κοινωνία των τεράτων. Τους δίνει τον λόγο με πραγματική ενσυναίσθηση, με βαθιά δημοκρατική διάθεση κατανόησης, ακόμη και με τρυφερότητα, όταν επιχειρεί, σε ενσταντανέ, να ερμηνεύσει και να αιτιολογήσει την τοποθέτησή τους.  

Έχει ιδιαίτερο κοινωνικοπολιτικό ενδιαφέρον το γεγονός ότι η ταινία εστιάζει στις συγκρούσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των «από τα κάτω», και όχι στην αποτύπωση της αντίθεσης των συμφερόντων μιας εταιρείας έναντι μιας κοινωνίας πολιτών η οποία θα είχε προφανή, μάλλον, για τον θεατή, χαρακτηριστικά. 

Πρόκειται για ένα βαθιά κοινωνικό έργο που ανέδειξε την σημασία και τον ρόλο της χρήσης της γης και της τραγικότητας που μπορεί να λάβουν οι διεκδικήσεις που αναπτύσσονται πάνω της στον βωμό της πολλά υποσχόμενης ενεργειακής μετάβασης και χειροκροτήθηκε θερμά, από το κοινό, το βράδυ της 12.11., στην γεμάτη αίθουσα του Ολύμπιον.  

cinema/tiff63-the-beasts/ 

Ροντρίγκο Σορογκόγιεν, Ισπανία, Γαλλία, 2022, 120΄ 

*Dialectique de triplicité,κατά Lefebvre H., «La production de l’espace», Αnthropos, Paris, 1974.

**Βαΐου Ν., Χατζημιχάλης Κ., «Ο χώρος στην αριστερή σκέψη», Ινστιτούτο Ν.Πουλαντζάς, Νήσος, Αθήνα, 2012.