«Κάτι..άσχετο»

Ομολογώ ότι είδα το Corsage με μια αρχική επιφύλαξη.

Πόσα biopics προσωπικοτήτων από το χώρο της μοναρχίας πια; Έχουμε τόση ανάγκη να δούμε πίσω από το προσωπείο των προνομιούχων ότι και αυτοί ευάλωτοι άνθρωποι όπως όλοι οι υπόλοιποι; Έχουμε ανάγκη να τους δούμε να υποφέρουν γιατί στο συλλογικό υποσυνείδητο υπάρχει η ανάγκη μιας άτυπης “ταξικής” δικαιοσύνης; Μπορεί… 

Είναι δύσκολο εξάλλου να ταυτοποιηθούν σε μία ενιαία μάζα, τόσο αλλότρια συναισθήματα, τόσο διαφορετικών κοινωνικών ομάδων, που ενδεχομένως θα παρακολουθήσουν την μεταφορά μιας βιογραφίας. Το σίγουρο είναι ότι το Corsage δεν έχει καμία σχέση με την προσπάθεια συμπάθειας ενός ειδώλου της μοναρχίας του προηγούμενου αιώνα. Είναι κατά κύριο λόγο ένα αντιπατριαρχικό σκοτεινό παραμύθι, με μια ηρωίδα που αντιπαθείς και συμπαθείς, μια ηρωίδα που στέκεται πέρα από τον χρόνο και την τάξη . 

Η ηρωίδα είναι η Αυτοκράτειρα Ελισσάβετ της Αυστρίας και είναι πλέον 40 χρονών. Έχοντας επιτελέσει το ρόλο της παραγωγής απογόνων, έχει μόνο ένα διακοσμητικό ρόλο στο παλάτι και την υποχρέωση να μην προκαλεί, να παραμένει μια διάφανη όμορφη παρουσία έως αόρατη. Ο σύζυγος, τα παιδιά της και ο κοινωνικός περίγυρος της αποστερούν το δικαίωμα πρωτοβουλιών, λόγου ή κινήσεων, δημιουργώντας έναν ασφυκτικό κλοιό, έναν κορσέ πιο ασφυκτικό από εκείνον που φοράει. 

Η κατάσταση είναι αδιέξοδη, ακόμα και για κείνη, μια  γυναίκα που υποτίθεται ότι βρίσκεται στην ανώτερη θέση εξουσίας σε σχέση με τις πιο φτωχές γυναίκες τις εποχής της. Ελευθερία μηδενική λοιπόν ακόμα και για την πλέον προνομιούχο. Επομένως ποια η λύση της; 

Σπασμωδικές κινήσεις και δυστυχία. Είναι μια γυναίκα υποχρεωμένη να ζει μέσα στον κορσέ, και είναι τα στενά όρια του κόσμου της.

Ατομική λύση προφανώς,  αλλά καταδικασμένη να ναι αδιέξοδη. Ίσως η μόνη λύτρωση  κάποια ψήγματα αναίδειας τα οποία στις σκηνές που προβάλλονται είναι απολαυστικά αλλά όχι αρκετά για να της δώσουν ευτυχία.(Η σκηνή με το γιατρό που μιλάει για την ηλικία της και του βγάζει τη γλώσσα είναι επικής ψυχικής ανακούφισης για το θεατή).Και επειδή δεν υπάρχει λύση ,χρησιμοποιεί το μόνο της ταξικό προνόμιο για την εποχή: τη φυγή. 

Δεν ξέρω αν γίνεται η ηρωίδα συμπαθής  ή αντιπαθής μέσα στις καταχρήσεις της, τον ελιτισμό της ή κάποια αποδεδειγμένα προνόμια της, γίνονται σίγουρα κατανοητά τα κίνητρα της, η  απογοήτευση και η μοναξιά. Με την εξαιρετική ηθοποιός Vicky Crieps ,που την υποδύεται να θυμίζει  ροκ σταρ του φεμινισμού παρά μια πορσελάνινη “κούκλα” του προηγούμενου αιώνα. Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που προσπαθεί να αποτινάξει τον κορσέ. Μια προσπάθεια ανάσας.