Ασκήσεις 'Υφους

Έπειτα όμως συνειδητοποίησα ότι όλοι οι μεσοαστοί φίλοι μου όταν χαμογελούν, έχουν καλά και λευκά δόντια, οπότε αποφάσισα μετά από καθυστέρηση τόσων χρόνων να κλείσω ραντεβού ώστε να μην είναι η τερηδόνα ένα από τα πράγματα που με χωρίζουν απ’ τη μεσαία τάξη. Ή τελοσπάντων ας είναι ένα λιγότερο.

Κάθισα στην οδοντιατρική πολυθρόνα και έκανα ό,τι μου είπε. Η οδοντίατρος φορούσε μάσκα, εγώ προφανώς όχι. Έσκυψε πολύ κοντά πάνω από το πρόσωπό μου. Δεν μπορούσα να δω το πρόσωπό της, παρά μόνο τα μάτια της που ήταν βαμμένα πολύ προσεχτικά. Πρέπει να ήταν στην ηλικία μου. Έστρεψα το βλέμμα μου αλλού, ήταν πολύ άβολο να κοιταζόμαστε στα μάτια, απέφυγα για την υπόλοιπη ώρα το άι κόντακτ.

 

Καθόταν στα δεξιά μου, ενώ η τηλεόραση ήταν στα αριστερά. Τι νόημα είχε αυτό. Δεν έβλεπα καθόλου. Έτσι δεν είχα να κάνω τίποτα και απλά σκεφτόμουν. Είχα επικεντρωθεί στη δεξιά πάνω γωνία του δωματίου, εκεί που τέμνονται οι τοίχοι με το ταβάνι. Έλεγα στον εαυτό μου, τώρα εσύ είσαι αυτή η γωνία, θέλω να παρατηρείς τα πάντα από κει πάνω και να μου δίνεις αναφορά.

 

Έπειτα όμως σταμάτησα να το κάνω αυτό γιατί με έβλεπα από εκεί ψηλά με το στόμα έτσι ηλίθια ανοιχτό και σκέφτηκα ότι δεν μοιάζω καθόλου ωραίος, και πράγματι όταν γύρισα σπίτι και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη δεν έμοιαζε καθόλου ελκυστικό το στόμα να χάσκει. Όμως σε αυτό φταίει η οδοντίατρος: είναι αδικία να έχεις εσύ ανοιχτό το στόμα σου σαν βλάκας κι η άλλη να είναι προσεγμένη και να έχει βάψει και τα μάτια της.

 

Τελοσπάντων έπειτα παρατήρησα και ότι τα χέρια μου ήταν τόση ώρα απλά σταυρωμένα στο ύψος της κοιλιάς μου. Σκέφτηκα ότι κρίμα που δεν ξέρω νοηματική, τώρα θα μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί της. Ξεκίνησα να προσπαθώ να επινοήσω μια μέθοδο αντιστοίχισης μικρών κινήσεων των δακτύλων με συλλαβές αλλά δεν νομίζω ότι έβγαζε και πολύ νόημα οπότε έκλεισα τα μάτια μου γιατί λίγο κουράστηκα από την προσπάθεια. Ελπίζω να μην νομίζει ότι αποκοιμήθηκα. Άνοιξα τα μάτια μου πάλι και πήγα να της το πω να μη νομίζει ότι αποκοιμήθηκα αλλά δεν μπορούσα να μιλήσω, οπότε ξαναέκλεισα τα μάτια μου και δεν της είπα τίποτα.

 

Για την υπόλοιπη ώρα με τα μάτια κλειστά και το στόμα ανοιχτό απλά αφουγκραζόμουν τους ήχους των εργαλείων καθαρισμού που πότε πλησίαζαν πότε απομακρύνονταν από την περιοχή κοντά στο τύμπανο του αυτιού μου και φανταζόμουν στα μισοσοβαρά, στα μισοαστεία, λόγω και του νερού που πέταγε εκείνος ο σωλήνας νερού-αέρα που ήταν αγκυροβολημένος μέσα στο στόμα μου και μου πιτσιλούσε το πρόσωπο, πως ήμουν μπροστά σε ένα καταρράκτη κάπου σε ένα τροπικό δάσος και με ανοιχτό το στόμα φάσωνα κάποια, φάσωνα αυτήν· ήταν γελοία η σκέψη, αλλά αυτήν είχα.

 

Έπειτα όμως ντράπηκα κάπως, και σταμάτησα να το σκέφτομαι γιατί συν τοις άλλοις μου μπήκε μια παρανοϊκή σκέψη ότι έτσι που βρίσκεται με τα εργαλεία της εντός της στοματικής μου κοιλότητας, κοντά στην περιοχή του εγκεφάλου μου, μπορεί να διαβάζει τις σκέψεις μου. Άνοιξα τα μάτια μου απότομα και προσπάθησα να την κοιτάξω στα μάτια για να καταλάβω αν κατάλαβε τίποτα. Δεν φάνηκε να κατάλαβε. Ήταν απόλυτα προσηλωμένη σε αυτό που έκανε. Ίσως να είχε και αυτή αντίστοιχες σκέψεις, ποιος ξέρει.

 

Τελοσπάντων μετά από λίγο τελείωσε, πλήρωσα κι έφυγα. Θα ξαναπάω σε δυο βδομάδες γιατί μου έκλεισε ραντεβού για σφράγισμα.