Πολιτική

Το 1979, ο Νεοφιλελευθερισμός κάνει τα πρώτα του βήματα στην Ευρώπη με εκπρόσωπο τη Θάτσερ. Η παρακαταθήκη της οποίας συνοψίζεται στο ρητό που συνεχώς επαναλάμβανε: «Η απληστία είναι καλή», αυτό σημαίνει ότι η πλούσιοι θα πρέπει να γίνουν πιο ισχυροί και κάθε συλλογική προσπάθεια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με δυσπιστία.

Η Θάτσερ λοιπόν, κατάφερε να κάνει μια ολόκληρη γενιά να το πιστεύει αυτό, ότι έτσι πρέπει να ζούμε και ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, από εκεί προήλθε το απολίτικο δόγμα του ΤΙΝΑ (There Is No Alternative). Εμείς όμως πρέπει να αποδείξουμε ότι υπάρχει εναλλακτική και ότι μπορούμε να συνεργαστούμε για να επιτύχουμε το κοινό καλό. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η κρίση και η κατάρρευση του καπιταλισμού δεν οφείλεται στην έλλειψη συνεργασίας μεταξύ μας, αλλά στην ίδια τη λειτουργία του συστήματος που δε μας αφήνει να συνεργαστούμε αποδοτικά.

Η αποτυχία, είναι συνέπεια ενός συγκεκριμένου τρόπου οργάνωσής της κοινωνίας και της οικονομίας, ο οποίος αυτός τρόπος είναι απάνθρωπος και αναποτελεσματικός, δεν προστατεύει τον πλανήτη και τους πόρους του, όπως μας βεβαιώνουν τα αναρίθμητα αντικειμενικά παραδείγματα αποτυχίας του παρελθόντος και του παρόντος.

Το να υποστηρίζει κάποιος ότι η καταστροφή της δημόσιας περιουσίας είναι η λύση είναι παράλογο, πρέπει να προστατεύσουμε τη δημόσια περιουσία να τη διαδώσουμε και να αναδιοργανώσουμε την κοινωνία πάνω σε αυτό μοντέλο, και τότε μπορούμε να πετύχουμε.

Η παραπάνω διαπίστωση ισχυροποιείται με τη περίπτωση της ιδιωτικοποίησης των τρένων στην Μεγάλη Βρετανία, κατά τη διάρκεια της οποίας έχουν συμβεί τουλάχιστον 49 ατυχήματα με πάνω από 50 νεκρούς, και πολλές δεκάδες τραυματίες. Εκεί που το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ιδιωτικοποίησης των τρένων κατέληξε να είναι μία μεγάλη ανοησία που συσχετιζόταν με τις υπεργολαβίες, για παράδειγμα το έργο της συντήρησης των σιδηροδρόμων το διαχειριζόταν μία δημόσια επιχείρηση αρχικά, μετά την ιδιωτικοποίηση όμως το διαχειριζόντουσαν 2 χιλιάδες εταιρείες.

Επομένως, αυτό δημιούργησε την ανάγκη για να δημιουργηθεί ακόμη μία ιδιωτική εταιρεία που θα αναλάμβανε να κάνει το συντονισμό μεταξύ αυτών των εταιρειών για να οργανώσει τη Βαβέλ που είχε δημιουργηθεί, η οποία εταιρεία ήταν πολύ μεγαλύτερη από τη δημόσια επιχείρηση των σιδηροδρόμων.

Άρα, οι υπεργολαβίες εν προκειμένω είναι η ουσία του προβλήματος, ουσιαστικά μία ιδιωτικοποίηση μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες πριν ακόμη ξεκινήσει, αφού διασπά ένα έργο σε πολλά επιμέρους στα οποία εμπλέκονται εκατοντάδες εταιρίες. Όπως αποδείχτηκε από τον πρώτο καιρό των ιδιωτικοποιήσεων τα ατυχήματα προήλθαν από τον τρόπο που έγινε η ιδιωτικοποίηση, αντί αυτή να «απελευθερώσει» τους σιδηροδρόμους, απλά δυσχέραινε τη λήψη αποφάσεων, δημιούργησε ένα πολύ περίπλοκο σύστημα που ήταν δύσκολο στη διαχείριση, και παράλληλα ήταν κακό και χαώδεις για τους επιβάτες.

Αυτή η δυσκολία στη διαχείριση αποτελεί την καλύτερη απάντηση σε ένα επιχείρημα  που ακούγεται κατά κόρον τις τελευταίες ημέρες στη χώρα μας. Ότι δηλαδή, την ευθύνη για τη κατάσταση στα Τέμπη είχαν οι επιχειρήσεις που ακόμη βρίσκονται υπό την ευθύνη του δημόσιου τομέα και όχι των ιδιωτών, συνεπώς η ιδιώτες δεν ευθύνονται για τίποτα. Από το παράδειγμα της ΜΒ όμως, αποδεικνύεται ότι ο δράστης του ατυχήματος είναι η ίδια η πολυδιάσπαση που δημιούργησε το νεοφιλελεύθερο σύστημα. Το ατύχημα δηλαδή μπορεί να μη συμβεί αποκλειστικά στο τομέα ευθύνης κάποιας ιδιωτικής εταιρείας αλλά προκαλείται από το τρόπο που (δεν) συνεργάζονται μεταξύ τους τα διαφορετικά τμήματα του συστήματος.

Αυτή η συνύπαρξη είναι από τη φύση της συγκρουσιακή, από τη μία μεριά έχεις τον ιδιωτικό τομέα που θέλει άμεση κερδοφορία χωρίς αντίστοιχα να επενδύσει σε υποδομές, και από την άλλη τα τμήματα του δημόσιου τομέα που πρέπει να πληρώνουν τις υποδομές, ενώ προηγουμένως έχουν χάσει κάθε πηγή χρηματοδότησης.Άρα έχουμε δύο συστήματα που λειτουργούν μαζί αντιφατικά, αφού έχουν απόκλιση συμφερόντων.

Όλες αυτές οι παρατηρήσεις μας οδηγούν στο συμπέρασμα, ότι η ιδιωτικοποίηση μπορεί να αποτύχει παταγωδώς πριν ακόμη πραγματοποιηθεί. Και αυτό γιατί κατακερματισμός των υπηρεσιών σε πολλές διαφορετικές, είναι το πρώτο βήμα που πραγματοποιείται, διότι «σπάει» η δημόσια επιχείρηση σε επιμέρους κομμάτια προκειμένου να αναλάβουν οι ιδιώτες τα κερδοφόρα φιλέτα και το κράτος να κρατήσει τα ζημιογόνα τμήματα των υποδομών.

Χρέος μας είναι να αποδείξουμε ότι υπάρχει εναλλακτική, και αυτή είναι ο αγώνας για ζωή, ο αγώνας για δικαιοσύνη, ο αγώνας για έναν κόσμο όπου θα δημιουργούμε αντί να πολεμάμε με τον παραλογισμό αυτών που οργανώνουν τη νεοφιλελεύθερη αθλιότητα, με το αζημίωτο φυσικά!