Ασκήσεις ύφους

Εκείνη τη νύχτα, μέσα σ’ ένα πυκνό δάσος του κεντρικού Maryland, έψαχνα πάλι απεγνωσμένα για τροφή…

Ποτέ δεν μπόρεσα να ξεχάσω τον εφιάλτη, παρ’ όλο τον χρόνο που κύλησε από τότε…

Εκείνη την άλλη βραδιά, τότε που η ζωή μου, κόπηκε σε δύο κομμάτια.

Ένας καθ’ όλα φυσιολογικός άνθρωπος μέχρι το σούρουπο και μετά…

Εγώ, η Τζέσικα, υπάλληλος μιας εταιρίας real estate, της Φιλτς και Σία, πήρα εντολή από τη διεύθυνση, να πάω να αξιολογήσω το αγρόκτημα Μπάλμορ.

Μέσα, υπήρχε ένα μεγάλο, παλιό οίκημα, που κάποτε χρησίμευε σαν κυνηγετικό περίπτερο. Ήδη όλο αυτό, είχε αγοραστεί από την εταιρία μας, από την παλιά ιδιοκτήτρια, μια αρκετά ηλικιωμένη γυναίκα και τώρα επρόκειτο να πουληθεί σε νέους ιδιοκτήτες.

«Τζέσικα», μου είπε ο προϊστάμενος, «αυτή η δουλειά ήρθε πίσω. Καταλαβαίνω, έχεις μεγάλο φόρτο εργασίας, αλλά φρόντισε να τη τελειώσεις μέσα στις επόμενες, τρεις το πολύ ημέρες».

Ναι, ήταν αλήθεια πως αυτή τη δουλειά την είχα αναβάλει αρκετές φορές. Έτσι, αποφάσισα να πάω, για να τελειώνω με αυτή την εκκρεμότητα.

Ξεκίνησα λοιπόν, το ίδιο εκείνο απόγευμα, ακριβώς μετά το γραφείο, παρ’ όλο που ο καιρός ήταν πολύ χάλια.

Φυσούσε ένας παγωμένος αέρας και ο ουρανός είχε πάρει ένα βαρύ μολυβί χρώμα.

«Αν φύγω τώρα», είπα με το νου μου, «το πολύ σε μιάμιση ώρα, θα είμαι εκεί. Ας τελειώνω λοιπόν μ’ αυτή την ιστορία».

Έτσι ξεκίνησα, βάζοντας και μουσική, για να μου φτιάχνει κάπως η διάθεση.

Από το πρωί που έφυγα από το σπίτι για τη δουλειά, είχα ένα πλάκωμα στο στήθος, κάτι σαν κακό προαίσθημα. Προσπάθησα να το ξεχάσω και να το διασκεδάσω με τη φίλη μου και συνάδελφο, τη Τζούλιετ κουβεντιάζοντας για το ένα και το άλλο. Μάταια όμως…

«Σίγουρα φταίει αυτός ο παλιόκαιρος», σκεφτόμουν τώρα, σιγοτραγουδώντας το τραγούδι που άκουγα, ενώ συγχρόνως ενεργοποίησα και τα φώτα ομίχλης, μια που η ομίχλη άρχισε να πέφτει αργά. Σε λίγα λεπτά, ξέσπασε μια δυνατή καταιγίδα, ενώ αστραπές αυλάκωναν τον ουρανό.

«Να πάρει…», μουρμούρισα, «τώρα αναγκαστικά θα καθυστερήσω να φτάσω».

Οι βροχές, είναι συχνές και καταρρακτώδεις σ’ αυτές τις περιοχές του Maryland.

Έτσι λοιπόν, καθυστέρησα αρκετά να φτάσω στον προορισμό μου, ενώ το σούρουπο είχε αρχίσει να πέφτει αργά και η βροχή να κοπάζει. Εστίασα περισσότερο τη προσοχή μου στη μεγάλη στροφή και να στο βάθος το αγρόκτημα Μπάλμορ.

«Επιτέλους έφτασα…», είπα μέσα μου.

Η μεγάλη καγκελόπορτα ήταν ανοιχτή, όπως μου είχαν πει.

Τώρα είχα εμπρός μου, μια τεράστια έκταση με πανύψηλες οξιές. Υπήρχαν και αρκετά οπωροφόρα δέντρα, ωστόσο παντού αντίκρυζες την απόλυτη εγκατάλειψη.

Ο μαντρότοιχος τριγύρω, ήταν κατά διαστήματα μισογκρεμισμένος και παντού, υπήρχαν αγριόχορτα. Η βροχή στο μεταξύ είχε σταματήσει.

Ευτυχώς…

Πάρκαρα το αμάξι μου για να προχωρήσω με τα πόδια και να έχω μια σωστότερη εικόνα του περιβάλλοντος χώρου.

Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, ανάμεικτη με τα αρώματα από τα σκοίνα και τις ροδοδάφνες ήταν έντονη.

Βάδισα ένα στενό φιδωτό και πλακόστρωτο δρομάκι, κι αυτό χορταριασμένο κατά τόπους, που ελισσόταν ανάμεσα στα δέντρα.

Από μακριά, αντίκρυσα στο ημίφως το σκοτεινό όγκο του οικήματος.

Πλησίασα, κάνοντας έναν γύρω να δω το εξωτερικό του.

Ήταν ένα μεγάλο Μπαρόκ, εξ ολοκλήρου από λακαρισμένο ξύλο, με παράθυρα βιτρό.

«Μμμ… αρκετά ενδιαφέρον», σκέφτηκα. Όμως οι νέοι ιδιοκτήτες θα χρειαστεί, να κάνουν αρκετές επισκευές. Όσο για το κτήμα… είναι σε κακή κατάσταση, θέλει πολλή δουλειά». Ήταν η ώρα που θα έπρεπε να δω και τον εσωτερικό χώρο.

Έβαλα το χέρι στη τσέπη μου, αναζητώντας το κλειδί, που μου είχαν δώσει.

Φθάνοντας στο κεφαλόσκαλο, ένιωθα έναν ανεξήγητο εκνευρισμό, ένα άγχος…

Το απέδωσα στην ταλαιπωρία της διαδρομής.

«Και σιγά, τα πολλά χρήματα που παίρνω από αυτή τη δουλειά», σκεφτόμουν, βάζοντας το κλειδί στη σκουριασμένη κλειδαριά.

Το κλειδί,  έστριψε μια, δυο φορές, ακούστηκε ένα ανατριχιαστικό τρίξιμο, και η βαριά δρύινη πόρτα άρχισε αργά ν’ ανοίγει… όταν ξαφνικά εκτοξεύτηκε ελεύθερη από τους μεντεσέδες της.

Το μόνο που πρόλαβα, ήταν ν’ αφήσω μια δυνατή κραυγή τρόμου, πριν η βαριά πόρτα πέσει πάνω μου, και με συντρίψει με έναν φρικτό ήχο.

Κι ύστερα, το σκοτάδι με τύλιξε…

Και τότε, η σκοτεινή φιγούρα φάνηκε να έρχεται προς τα έξω, με μάτια που έλαμπαν στο μισοσκόταδο.

Έμεινε ακίνητη, βλέποντας τη τσακισμένη μορφή, πεσμένη εκεί εμπρός, σε οικτρή κατάσταση. Σκέφτηκε θάνατος… ή μια ζωή σκοτεινή, καταραμένη, μοιρασμένη;

Όχι κατέληξε, η όποια ζωή είναι προτιμότερη. Έσκυψε και μ’ ένα σιγανό μουγκρητό, βύθισε αργά τα δόντια στο λαιμό της…

Άνοιξα τα μάτια μου, από έναν οξύ πόνο… στο πλάι του λαιμού. Άρα ζω, υπάρχω… έφερα αργά το χέρι στο σημείο που ένιωθα τον πόνο. Στο φως του φεγγαριού, που εκείνη τη στιγμή πρόβαλλε δειλά για λίγο, πίσω από ένα σύννεφο είδα τα δάχτυλά μου ματωμένα… Το κορμί μου ήταν βαρύ, μουδιασμένο… Σηκώθηκα με κόπο…

Που βρίσκομαι; Σκοτάδι παντού…

Όχι δεν είναι εφιάλτης. Βρίσκομαι στο δάσος, στη ρίζα ενός δέντρου.

Ακούμπησα το σώμα μου στον κορμό. Το στόμα μου είναι στεγνό, διψώ, διψώ βασανιστικά…

Και τότε είδα…

Ένα ζώο, ένα θήραμα. Κρατούσε κάτι που με ζάλιζε, κάτι εκτυφλωτικό.

Όρμησα καταπάνω του, να σβήσω την ενοχλητική λάμψη που μου θάμπωνε τα μάτια, αλλά και τη δίψα μου.

Άρχισα να πίνω, να πίνω με βουλιμία κάτι ζεστό και γλοιώδες, που μ’ έκανε να ζωντανεύω όλο και περισσότερο, να αποκτώ δύναμη.

Την επόμενη μέρα, βρέθηκε στο δάσος του Maryland το σώμα του δασοφύλακα, με κομμένο λαιμό και χωρίς ίχνος αίματος στο σώμα του.

*

Η Ευγενία Τσίτσα γεννήθηκε στη Χαλκίδα. Σπούδασε στη Φαρμακευτική σχολή Αθηνών και έγινε διδάκτορας στη Φαρμακευτική στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου διετέλεσε και Αναπληρώτρια Καθηγήτρια.

Έργα της είναι: Προσμονή, Ποιά αλήθεια; εκδόσεις Γαβριηλίδης, Στα μονοπάτια του χρόνου εκδόσεις Αέναον, Φυσικά καλλυντικά εκδόσεις Τσουκάτου.

** Gas,1940-Edward Hopper