Απόψεις

Κριτική για την παράσταση “The Prudes ”

Mια βαθυστόχαστη προσέγγιση στις επιλογές ζωής.

Κριτική βιβλίου

Έτυχε να δω το ρουμανικό ντοκιμαντέρ «Κολέκτιβ», μία βδομάδα αφού είχα δει το «Ατυχές Πήδημα ή Παλαβό Πορνό» στις Νύχτες Πρεμιέρας. Και τι κι αν είχαν γυριστεί με δύο χρόνια διαφορά, τι κι αν έχουν γυριστεί προ και εν μέσω πανδημίας αντίστοιχα, τι κι αν ταξινομούνται σε διαφορετικό genre (τεκμηρίωσης το πρώτο, μυθοπλασίας το δεύτερο), τι κι αν στην τελική δεν έχουν καμία μεθοδολογική, υφολογική, αφηγηματική σχέση μεταξύ τους· ο ανθρώπινος εγκέφαλος θα βρει τον τρόπο, θα βρει τον λόγο, θα βρει τις διαμεσολαβήσεις για να δημιουργήσει τις δικές του τυχαίες και αποσπασματικές, αυθαίρετες συνδέσεις.

Έχουμε κλιματική κρίση και ένταση καιρικών φαινομένων πρωτόγνωρη, είτε σε θερινούς μήνες με καύσωνα είτε με κακοκαιριες όπως τώρα. Εντάξει η φυση μας εκδικείται για την χρόνια αφαίμαξη πόρων, την καταστροφη οικοσυστημάτων. Δεν είναι “μεταφυσική” η εκδίκηση είναι ο ορισμός αιτιου- αιτιατου της λυσσαλεας καπιταλιστικής αντίληψης .

Η αρχιτεκτονική των πληροφοριών ευνοεί τον διχασμό, υποκινεί το μίσος και ενισχύει την παραπληροφόρηση. Η εσωτερική έρευνα του Facebook αποκάλυψε ότι αδυνατεί να ελέγξει την παραπληροφόρηση κατά των εμβολίων, παραδέχεται ότι το Instagram βλάπτει τους εφήβους και ότι υπάρχει ειδικό καθεστώς για την ελίτ.

Πέρυσι τέτοια μέρα ,καταδικάστηκε η ναζιστική Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση.

Ο νυν Υπουργός Υγείας ,και η κατά Franz Fanon ερμηνεία για τα όρια του νοημάτος .

Ανάμεσα στα τραπεζάκια των μαγαζιών οι αποστάσεις διατηρούνται με προσοχή, κάποια καρέκλα σπάει που και που την χωροταξική ομοιομορφία. Στο μετρό, κάποιοι κάθονται στις θέσεις με τα κίτρινα ταμπελάκια «δεν κάθομαι εδώ», τις περισσότερες φορές όμως η οδηγία τηρείται. Πλέον έχουμε εκπαιδευτεί να κινούμαστε με ελιγμούς, αποφεύγοντας τον άμεσο συγχρωτισμό στους δρόμους, πηγαίνοντας το κεφάλι προς τα πίσω όταν μας προσεγγίζει κάποιος αμάσκωτος, περιμένοντας υπομονετικά να βγει αυτός που είναι μέσα στα ΜΜΜ πριν μπούμε εμείς (το μόνο θετικό της πανδημίας).

Ακόμα και ο φιλελεύθερος Adam Smith θεωρουσε πως ένα παιδί 5 χρονών από αστική τάξη και ένα από κατώτερη (έτσι το ανέφερε) εν δυνάμει μπορούν να αναπτύξουν τις ίδιες ακριβώς δεξιότητες (επίσης έλεγε ότι έχουν το ίδιο επίπεδο ευφυΐας). Η παιδεία όμως δεν είναι δεξιότητα, είναι τρόπος αντίληψης, διαχείρισης της γνώσης, τοποθέτησης του ατόμου σε σχέση με την κοινωνία.

Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90, βρεθήκαμε με τους γονείς μου σε μια παραλία γυμνιστών στην Σαντορίνη. Και ενώ η ενήλικη παρέα αποχωρίστηκε με ευκολία τα μαγιό της, εγώ, ετών πέντε, αποφάσισα πως θα φοράω και τα δύο μέρη του μπικίνι μου· και το πάνω και το κάτω (ποιος μπορεί να ισχυριστεί πώς τα παιδιά δεν μεταβολίζουν την κοινωνία ταχύτατα;).